Dzień dobry. Od ponad roku czuje permanentny smutek i bardziej "wegetuje" niż żyje. Nie potrafię go

Dzień dobry. Od ponad roku czuje permanentny smutek i bardziej "wegetuje" niż żyje. Nie potrafię go przezwyciężyć. Bardzo wplywa to na moje relacje, bo zamykam się nawet przed najbliższymi. Nie pamiętam kiedy się szczerze smialam, odnoszę wrazenie, że nic mnie szczerze nie cieszy. Mam problemy ze snem - albo budzę się w nocy (po godz. 3) lub mam koszmary. Często się objadam lub w ogóle nie jem. Ciężko mi się skupić, czasem brakuje mi slow, zapominam. Ma to wpływ na moją pracę.
Czasem mi bardzo smutno i źle, a czasem nijako. Czuje się jak w szklanej kuli, poza która jest świat - stłumiony, zamglony.
Od ponad 2 lat jestem w psychoterapii (psychodynamiczna) u psychoterapeuty seksuologa, bo w tej kwestii również daje ciała na całej linii. Nie potrafię szczerze i otwarcie porozmawiać z moim terapeuta o myślach samobójczych, które pojawiają się co jakiś czas, z różnym nasileniem. Srednio sobie z nimi radzę i nie ufam samej sobie. Ostatnio weszłam pod jadący autobus (kierowca się zatrzymał) i nie wiem co działo się przed tym, dlaczego tak zrobiłam. Po tej sytuacji pomyślałam, żeby wybrać się do psychiatry.
Bardzo proszę o pomoc i podpowiedź, czy powinnam przed wizytą zebrać jakaś opinie lub diagnozę od mojego seksuologa / terapeuty i przedstawić lekarzowi? Powinnam powiedzieć terapeucie, że wybieram się na taką wizytę i wskazać nazwisko lekarza (jeszcze nie mam wybranego)? Jak się do tego zebrać? Czy psychiatra to dobry kierunek?