Dzień dobry, opiszę pokrótce sytuację z jaką się borykam i proszę o radę co mogę zrobić. Przepro

Dzień dobry,
opiszę pokrótce sytuację z jaką się borykam i proszę o radę co mogę zrobić.
Przeprowadziłam się do innego miasta zaraz po studiach bo w nim znalazłam pracę w zawodzie. Szybko się usamodzielniłam i odnalazłam w pracy. Po nieudanym związku poznałam na portalu społecznościowym chłopaka. Sęk w tym, że od razu mi się on nie spodobał, a ja mu bardzo przypadłam do gustu. Po trzech spotkaniach wiedziałam, że to nie jest "TO". I chciałam zakończyć znajomość bo po prostu chłopak mi nie odpowiadał. Chłopak bardzo prosił, by to była przyjaźń skoro nie widziałam, żeby ze znajomości wyszło coś więcej. Przystałam na to. Okazało się, że ta osoba po prostu jest samotna, nie ma przyjaciół ani znajomych, po prostu nikogo znajomego. Dlatego jak mnie poznał, tak bardzo nalegał żebym się z nim spotykała. A mieszka w tym mieście od urodzenia...
Ja i w sumie on traktowaliśmy "nas" jako znajomość. Czasem wychodziliśmy na kawę, na spacer i pisaliśmy sms. Ale facet nigdy mi nie powiedział, że jestem ładna np.. Nie pocałował, nie chodziliśmy za rękę, nie było między nami nic.
Jak kupiłam swoje mieszkanie, to nachalnie chciał u mnie spędzać czas. Czasem go zapraszałam na kawę, herbatę. Chwilę porozmawialiśmy i nic. Do swojego domu niestety nigdy mnie nie zaprosił. Po prostu na mnie żerował...
Ten "przyjaciel" niestety ma naturę samotnika, jest bardzo nieśmiały, małomówny, sam od siebie niewiele powie. Na dodatek strasznie skąpy. Bywało, że to ja płaciłam za nas oboje za kawę czy pizzę. Zawsze był taki smutny, poważny. Zwalał ten smutek na sytuację rodzinną w domu (jego mama ma podobno jakieś psychiczne zaburzenia, bywała w szpitalu itd.). Ja po pewnym czasie zaczęłam się "dusić" w tej relacji. Ta osoba nie jest pozytywna, wiecznie smutna, niezadowolona. Chciał tylko spędzać czas ze mną, chciał mieć mnie tylko na wyłączność, był zazdrosny o to, że spędziłam cały dzień z koleżanką a nie z nim. Jak proponowałam mu pieszą wycieczkę ze mną i z innymi ludźmi, to nie chciał iść bo chciał pojechać gdzieś tylko ze mną.
Mało tego, ja na niego nigdy nie mogłam liczyć. Miałam zaplanowany czterodniowy pobyt w szpitalu i mu o tym powiedziałam - zapomniał i nie odwiedził mnie. Głupkowato się śmiał, że "ubyło mi z konta" bo zapłaciłam za czynsz a on wygodnie mieszka z rodzicami i nie dokłada się do rachunków. Liczył pieniądze co do grosza...
Gdy nadarzyła się sytuacja, powiedziałam mu co mi nie odpowiada i że nic z naszej znajomości nie wyszło. Że po prostu chciałabym to zakończyć. Znajomość trwała dwa lata. Pewnego razu wybraliśmy się na rower. "Przyjaciel" zrobił mi awanturę, że "on chce mieć dziewczynę" i dlaczego ja go tak traktuję... Pokłóciliśmy się i to ostro. Jak wracaliśmy rowerami, ja byłam tak wkurzona, że jechałam szybko. Wywróciłam się z roweru na szynie tramwajowej i złamałam rękę. Po tym fakcie napisałam mu, że kończymy znajomość i to dobitnie.
Facet już 9 miesięcy do mnie pisze sms, dzwoni ( nie odbieram i nie odpisuję). Trzy razy przyszedł pod moje mieszkanie i prosił o wybaczenie, spotkanie itd.
Mam już tego serdecznie dość. Obawiam się, że on też ma coś z głową nie tak. Co robić?
Zaczynam się bać szczerze mówiąc. Czy zgłosić to na policję jako stalking?
Dodam, że mam przyjaciół i znajomych w tym mieście. Mam z kim spędzać wolny czas, mam swoje hobby. Nie potrzebuję faceta samotnika, który chciał uwiązać wokół siebie tylko jedną osobę i znosić jego humory i jeszcze go utrzymywać (bo liczył na to, że się do mnie wprowadzi...).
Proszę o radę, co zrobić, by do tej osoby ewidentnie dotarło, że nie chcę z nim już utrzymywać znajomości.
Jak dla mnie to nie była nawet przyjaźń...