Dzień dobry, Opowiem moja historie, mam 13 lat i mam dość mojego zycia. Na poczatku marca 2020 by

Dzień dobry,
Opowiem moja historie, mam 13 lat i mam dość mojego zycia.
Na poczatku marca 2020 bywałam smutna, miałam pasje której nie chciałam wykonywać ale nie chciałam zawieść rodziców bo wiem ze byli bardzo zadowoleni, byłam idealna, miałam okej oceny, miałam pasje, byłam piekna dziewczynka i miałam piekne długie wlosy, byłam idealna, ale zaczelam nienawidzić tanca, czułam ze mam tego dosc i to robie bo musze, pod koniec sierpnia powiedziałam ze koncze z tańcem i tyle, moja mama oczywiscie była zalamana, pare miesięcy później przyłapała mnie na płakaniu... było coraz gorzej, zobaczyła mnie w złym stanie i zapytała sie ,,czego ja beczę skoro nie mam problemów bo jestem dzieckiem” powiedziałam jej co czuje, na co ona ze nigdy taka nie byłam i byłam super corka. Po wielu namowach poszlysmy do psychologa (dodam ze miałam ciagle ochotę sie zabic dlatego) było okej, potem pandemia sie rozprzestrzeniła i musiałyśmy być na rozmowach online, pomagało mi to. Czuje, ze moja mama po prostu za to płacić, bo zalezy jej tylko na ocenach. Wkoncu jakos ukratkiem udało jej sie wypisać mnie. Teraz nie chodze do psychologa, czuje ze jest lepiej (mam sile sie umyć, sprzątnąć pokoj, spotkac sie ze znajomymi) ogolem czuje ze mam nad soba większa kontrole i czuje ze jest ok. Ale ja czuje ze to powraca, ciagle płacze bo jestem okropna corka i zawiodłam rodziców, marze o tym żeby być znowu dzieckiem i nie musieć sie zadręczać myślami. Przepraszam ze tu to pisze, ale nie mam komu sie wygadac. Co ja mam zrobić? Nie zapisze sie do psychologa bo nie jestem pełnoletnia. Mam dosc, ale wiem ze nie moge sie poddać i znowu załamać bo kocham moje zycie i czuje ze bardzo ciezko nad soba pracuje i jest ok, po prostu czuje ze to nawraca, mam nadzieje ze ktoś mnie zrozumie i może jakos mnie pocieszy, bo nie mam nikogo kto mógłby tak zareagować i po prostu dac mi wsparcie...