Dzień dobry, potrzebuję informacji zwrotnych odnośnie relacji z moją psychoterapeutką. Jestem w psyc

Dzień dobry, potrzebuję informacji zwrotnych odnośnie relacji z moją psychoterapeutką. Jestem w psychoterapii humanistycznej od prawie dwóch lat. Od kilku miesięcy jest mi trudniej. Wnosiłam to wielokrotnie na terapię, ale sytuacja stale się powtarza i po ostatniej sesji nie mam już siły.
Terapia chyba stresuje mnie teraz bardziej niż doświadczane trudne sytuacje w życiu. Myślałam, że może odtwarza się tu jakiś mój schemat bycia w relacji czy tzw. przeniesienie i warto o tym rozmawiać i przetrwać, aby mieć szansę na zmianę. Niestety ten schemat odtwarza się stale tak, że terapeutka reaguje w sposób zbliżony do tego, który znam z życia. Czuję się, jakbym stale musiała walczyć o autonomię i była karana za to, że się buntuję. Miałam nadzieję, że to mi da szansę przepracowania tego schematu, ale nie wiem czy mam siłę nadal walczyć i czy chcę, aby tak wyglądała moja psychoterapia. Czuję się tym coraz bardziej sfrustrowana, omawianie tego na terapii nic nie daje, mam też nawrót depresji (a to z nią się zgłosiłam na terapię). Zastanawiam się, czy na pewno terapia odbywa się zgodnie z zasadami sztuki.
Jest mi trudno z tym, że moja terapeutka mnie ocenia i mi doradza (tak interpretuję jej zachowanie). Może będzie łatwiej, jeśli podam przykłady (takich sytuacji jest więcej, podaję wybrane):
- Mówię, że zdecydowałam się zrezygnować z jednego zadania na rzecz innego, aby się nie przeciążać teraz, a terapeutka próbuje mnie na własnym przykładzie przekonywać, abym jednak nie rezygnowała z zadania, choć nie jest ono pilne (poleca mi też miejsce, w którym mogłabym uzyskać wsparcie w jego realizacji, choć komunikuję, że nie chcę tego teraz);
- Gdy mówię, że po rozstaniu z partnerem (który mnie zdradzał) pomaga mi stosowanie takiej a takiej strategii, terapeutka mówi, że ona wie lepiej, jaka strategia jest adekwatna i naciska na to, abym ją stosowała; jest tak nawet wtedy, gdy mówię, że wiem, iż moja strategia jest mało dojrzała, ale czuję się zagrożona w tamtej relacji i chcę teraz przede wszystkim przetrwać i nie wrócić do partnera, który stale się ze mną kontaktuje, a to, co się dzieje na sesjach sprawia, że nie jestem w stanie i wikłam się znów w tamtą relację, czego nie chcę;
- Gdy wnoszę na sesję potrzebę omówienia tego, że nie czuję się dobrze z radami i informacją, że terapeutka "wie lepiej", słyszę od niej, że jest ekspertką i rzeczywiście wie lepiej;|
- Gdy mówię, że nie zgadzam się z jakąś jej interpretacją tego, co się dzieje w moim życiu, terapeutka nie zaciekawia się skąd ta różnica zdań, nie dopytuje, aby lepiej poznać sytuację, ale mówi np. "Zatem pozostaniemy w innych opiniach na ten temat". Odechciewa mi się wtedy jakiejkolwiek rozmowy;
- Gdy mówię, że czuję smutek - terapeutka mówi, że to tak naprawdę złość, a gdy czuję złość - mówi, że to tak naprawdę smutek. Gdy się nie zgadzam, słyszę od niej, że zostanie przy własnej opinii;
- Mam wrażenie, że ciągle słyszę te same interpretacje mojego zachowania - nie są one dla mnie odkrywcze, rzeczywiście znam takie schematy z życia i czasem sama je też widzę, a czasem się nie zgadzam z nimi, nie mam jednak wrażenia, że pogłębiam rozumienie siebie;
Czuję się źle w tej terapii, czuję się coraz mniej kompetentna nawet w zakresie samej siebie, tak jakby wszystkie moje strategie były niedobre, moje emocje - nieadekwatne, a wszystkie moje oceny sytuacji - nietrafne. Omawianie tego podczas sesji tylko zaognia sprawę, zostaję z zupełnym poczuciem bezsilności i poczuciem winy, że się tym przejmuję. Mam takie wrażenie, jakbym była jakimś chodzącym kłębkiem patologii. Nie spodziewałam się tego po terapii humanistycznej. Sądziłam, że lepiej poznam siebie i jednak może nauczę się akceptować siebie, a czuję się coraz gorzej.
Czy to jest normalne w procesie terapii i warto to jednak przetrwać czy jednak moje obawy odnośnie takich reakcji mogą być uzasadnione?
Nie mam już siły na taką formę współpracy i zastanawiam się czy rezygnacja z terapii nie byłaby właśnie byciem w zgodzie ze swoimi potrzebami.
Będę wdzięczna za jakąś opinię z zewnątrz, może to mi pozwoli jaśniej spojrzeć na tę sytuację.