Dzień dobry, proszę o pomoc. Chodzi o moja nastoletnią siostre, ma ona problemy psychiczne, a ja nie

Dzień dobry,
Bardzo dobrze, że Pan/Pani nie zbagatelizował/-wała problemu i stara się pomóc. Zastanawia mnie to skąd Pan/Pani wie tak do końca w jaki sposób rodzice są nastawieni do psychologa/psychiatry skoro nie rozmawiał/-wiała Pan/Pani o siostrze z nimi. Niestety ale uważam, że w takiej sytuacji powinni wiedzieć. Najlepiej, gdyby najpierw powiedział/-ała Pan/Pani siostrze o konieczności rozmowy z rodzicami i dobrze to uzasadnił/-iła. Zabieg ten jest konieczny by nie czuła się zraniona. Z rodzicami warto też rozmawiać by przełamać ich stereotypy dotyczące specjalistów. W jaki sposób niestety nie podpowiem, bo nie wiem dokładnie jaka jest ich treść. Ewentualne wyjście z sytuacji stanowi namówienie siostry na wizytę u szkolnego psychologa, który i tak poinformuje rodziców, że dzieje się coś złego. Pana/Pani siostra z tego, co Pan/Pani pisał/-ała ma problem i sama raczej sobie z tym nie poradzi a jest w takim wieku, że najlepiej działać jak najszybciej by te problemy nie trwały latami. W takich sytuacjach opiekunowie powinni wiedzieć i Pan/Pani nie może być obarczony/-ona wyłączną odpowiedzialnością za udzielenie pomocy. Problemem jest też to, że siostra jest skryta w sobie i nie chce o wszystkim mówić. Obcej osobie (psychologowi) być może powiedziałaby jeszcze mniej lub właśnie więcej z racji jej neutralności. Podsumowując ukrywając problem i nie korzystając z pomocy specjalisty problem ten będzie tkwił w miejscu a nawet się pogarszał. Mam nadzieję, że siostrze uda się pomóc.
Pozdrawiam serdecznie

Dzień dobry, rozumiem, że znalazła się Pani w trudnym położeniu: chciałaby Pani pomóc siostrze i jednocześnie nie wyjawiać treści rodzicom, które zostały wypowiedziane w zaufaniu i dyskrecji. Może warto porozmawiać z rodzicami odnośnie ich przeżywania zawodu psychologa/psychoterapeuty? Rozumiem, że jest u Pani lęk, że przez to, że rodzice mają określone stanowisko w stosunku do tychże specjalistów, to tym samym nie będą chcieli pomóc? Mimo wszystko zachęcałabym siostrę do szczerej rozmowy z rodzicami. Wytłumaczyła również, w jakim Pani jest położeniu. Niestety mimo widocznych ogromnych chęci do pomocy, oprócz wspierania i namawiania siostry do szczerej, intymnej rozmowy z rodzicami, niewiele Pani może zrobić. Właśnie od tego są specjaliści, którzy przeprowadzą kilka konsultacji, dogłębnie zapoznają się z obszarem problematycznym siostry oraz jej funkcjonowaniem w codziennym życiu i dobiorą odpowiednią metodę leczenia. Życzę powodzenia. Pozdrawiam, Wioletta Robaszewska

Droga Pani, pomoc innej osobie jest bardzo trudna. Nie da się zmusić nikogo do terapii nawet jeśli problemy są ewidentne. Dodatkową trudność sprawia to, że chodzi o osobę niepełnoletnią, zależną od rodziców. Bardzo dobrze, że nie zbagatelizowała Pani problemów siostry i udzieliła jej wsparcia. Rodzina jest bardzo ważnym źródłem wsparcia, bez względu na problemy. To co mogę Pani poradzić to delikatna próba rozmowy z siostrą by zgłosiła się do specjalisty. Po rozmowie i ustaleniu dalszego planu działania być może rodzice także zmienią stanowisko.