Dzień dobry. Uczestnicze od ponad 2 lat w psychoterapii, początkowo z powodu borderline. Ciężko prac

Dzień dobry. Z tego, co Pani napisała, rozumiem, że Pani mężowi trudno jest zaakceptować zmiany, jakie zaszły w Pani i Państwa relacji. Zmiany w związku są normą - dzieją się, ponieważ my się zmieniamy, jest to naturalna dynamika relacji. Czasami jednak trudno je zaakceptować i być może tego właśnie doświadcza Pani mąż. Napisała Pani, że mąż nie chce uczestniczyć w psychoterapii. Myślę, że warto, by się jej Państwo podjęli. Z Pani wiadomości wynika, że występują u Państwa bardzo trudne emocje. Proszę się zastanowić, jak często w ciągu dnia pojawia się problem Państwa relacji. Jeśli bardzo często, warto udać się po pomoc. Relacja to dialog między dwiema osobami, czasami potrzebna jest osoba trzecia, by spojrzała z boku na to, co się dzieje i obiektywnie to parze odzwierciedliła. To też mogłoby stanowić odpowiedź na Pani pytanie odnośnie kontynuacji terapii indywidualnej. Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia.

Dzień dobry.

To trudna sytuacja, kiedy zmiana spotyka się z chęcią jej zahamowania. Tym bardziej, że czuje Pani, że ta zmiana korzystnie wpłynęła na Pani postrzeganie siebie.Czasami zdarza się tak, że druga osoba nie potrafi odnaleźć się w takiej sytuacji. Nie jest to niczyja wina. Potrzeba pracy i pochylenia się nad tym. Długotrwałe funkcjonowanie na stałym poziomie (bez zmian) wywołuje przyzwyczajenie, a co za tym idzie poczucie bezpieczeństwa w związku. Być może to poczucie bezpieczeństwa i stałości zostało zaburzone w przypadku Pani męża. Proponowałabym terapię par. Oczywiście na siłę nie zmusimy nikogo do podjęcia wspólnego wysiłku pracy nad relacją. W takim wypadku niestety nic nie poradzimy. Sugerowałabym natomiast przedstawić mężowi wspólną terapię jako czas, w którym możecie Państwo powiedzieć sobie o rzeczach, o których z jakiś powodów nie mówicie. Z doświadczenia wiem, że pomaga również przedstawienie terapii jako "rozmowy", a nie "leczenia". Często partnerzy godzą się na wspólną terapię, kiedy usłyszą, że to do niczego ich nie zobowiązuje, i że bardzo zależy nam po prostu, na spróbowaniu. W razie gotowości zapraszam Panią wraz z mężem. Pozdrawiam

W opisywanej sytuacji czytelnym elementem wydaje się dystans męża przed aktywnym włączeniem się rozwiązanie kryzysu w Państwa małżeństwie. Efekty korzystania przez Panią z psychoterapii to istotna zmiana, którą mężowi - jak się okazuje - trudno jest przyjąć. Można tu postawić taką hipotezę do weryfikacji - jak by to było, gdyby podzieliła się Pani z mężem wdzięcznością za jego wieloletnią obecność, zanim przed dwoma laty podjęła Pani psychoterapię i - jak czytam - i jednocześnie współodpowiedzialnością za byciem nadal razem w przezwyciężaniu aktualnego kryzysu - z profesjonalnym wsparciem psychoterapeutycznym.

To niezwykle , że tak wiele pracy włożyłaś w swoją terapię i że odczuwasz jej efekty, czujesz się dorosła, stabilna i wreszcie dobrze ze sobą. To ogromne osiągnięcie, tym bardziej przy diagnozie borderline, z którą tyle osób zmaga się przez lata, szukając trwałej zmiany. Przeszłaś trudną drogę, a zmiany, które w sobie wypracowałaś, są głębokie i wymagają także nowej, zdrowej przestrzeni w relacjach.

To, co opisujesz, to niestety częsta sytuacja, gdy partner jednego z małżonków – zwłaszcza w przypadku zaburzeń osobowości – nie potrafi przyjąć, że dawny „układ” relacji już nie pasuje, bo Ty stałaś się kimś bardziej świadomym, odpowiedzialnym za siebie, a przez to mniej „dostępnym” dla dawnych układów zależności. Twój mąż może postrzegać Twoje zmiany jako zagrażające, ponieważ do tej pory czerpał poczucie stabilności z sytuacji, w której zarządzał finansami, miał kontrolę nad Waszym układem. Ta równowaga teraz się zmieniła – już nie jesteś tą samą osobą. Zdarza się, że partnerzy, którzy byli blisko kogoś zmagającego się z zaburzeniami, jak np. borderline, sami mają trudności w regulowaniu swoich potrzeb i oczekiwań, a czasem przywiązują się do roli „opiekuna” czy osoby dominującej w związku. Jego odmowa podjęcia własnej terapii czy terapii par może wynikać z lęku przed zmianą i niechęci do podjęcia odpowiedzialności za siebie w nowej rzeczywistości.

To, co mogłabyś rozważyć, to rozmowa z mężem, która dotyczyłaby Waszych wspólnych wartości i celów. Możesz spróbować wyjaśnić, że Twoja praca nad sobą to nie zmiana przeciw niemu, ale dla Waszego wspólnego dobra. Jednak dla wielu osób moment, w którym partner zaczyna odczuwać satysfakcję z siebie i równowagę, a tym samym odrzuca stare schematy, może być interpretowany jako forma „porzucenia” lub ataku. Jeżeli on nie czuje się gotów podjąć terapii par lub własnej terapii, może to być sygnał, że potrzebuje więcej czasu, by zrozumieć i zaakceptować nową rzeczywistość. Tymczasem Ty nadal możesz pracować nad ustaleniem granic, byś mogła w zdrowy sposób wyrażać swoje potrzeby i funkcjonować w tym związku w zgodzie ze sobą.

Granica, o którą pytasz, to moment, w którym możesz sobie uczciwie odpowiedzieć, czy masz jeszcze przestrzeń na kolejne próby. Jeśli Twój mąż kategorycznie odmawia zmiany, deklarując, że to tylko Twoja odpowiedzialność, a Ty czujesz, że jego obecność zaczyna Cię blokować lub osłabiać Twój rozwój, być może warto, byś na terapii indywidualnej przyjrzała się swojemu przekonaniu o chęci ratowania związku za wszelką cenę. Taka refleksja może dać Ci więcej jasności co do tego, jak wyglądałby Wasz związek w idealnym scenariuszu i jakie kroki mogą Cię do niego przybliżyć, a także pomoże przyjrzeć się temu, co Ty chcesz zyskać dzięki dalszym staraniom.

Pamiętaj, że odniosłaś ogromny sukces, pracując nad sobą – Twój wysiłek już przyniósł owoc i jest to Twoje trwałe osiągnięcie, niezależne od reakcji męża. Nie obniżaj swojego poczucia wartości, by dostosować się do dawnej dynamiki – Twoje potrzeby są ważne, a Twoja praca nad sobą zasługuje na szacunek, przede wszystkim Twój własny.