Dzień dobry, Zawsze starałam się być silna, cokolwiek by się nie działo, dlatego wstyd mi, że przy

Dzień dobry,
wspomina Pani o tym, że od zawsze starała się Pani być silna, a przyznawanie się do słabości jest dla Pani powodem do wstydu. W życiu odgrywamy pewne role, syna, córki, matki, ojca, przyjaciela, przełożonego, podwładnego i inne. Każda z tych ról wymaga od nas zachowania w pewien specyficzny sposób, od każdej z tych ról wymaga się pewnych specyficznych zachowań, wartości, przekonań. Inni ludzie wymagają od nas, byśmy odgrywali taką, a nie inną rolę. Zastanowiłbym się czy Pani środowisko, inni ludzie lub sytuacje, których Pani doświadczała nie sprawiły, że teraz czuje Pani pewną powinność do zachowania w pewien konkretny sposób (jak silna kobieta, której nie wypada przyznać się do słabości). Proszę zadać sobie pytanie, co by się stało, gdyby przyznała się Pani (przed sobą i przed innymi), że teraz nie ma Pani siły na spotkania, naukę, obowiązki i potrzebuje Pani przerwy. Przerwy od życia w sposób, w który być może nie do końca jest Pani własny, z którym być może nie do końca się Pani w głębi serca zgadza. Tak właściwie to czym jest słabość? Czy brak sił na robienie czegoś, co nie jest zgodne z nami jest słabością?
Pozdrawiam serdecznie,
Marcel Mitraszewski

Paradoksalnie to właśnie przyznanie i proszenie o pomoc jest aktem siły. Podzielenie się własnymi słabościami wymaga odwagi i z pewnością nie jest powodem do wstydu. Jesteśmy tylko ludźmi i każdy z nas miewa lepsze i gorsze dni oraz lepsze i gorsze okresy i jest to całkowicie naturalne. Nie musimy także z problemami radzić sobie sami i ukrywać, że napotykamy trudności. Nierzadko udawanie i tworzenie pozorów, że wszystko jest u nas w porządku nasila nasze napięcie i frustracje pogarszając nasze samopoczucie i sytuacje. Z pewnością warto byłoby wraz ze specjalistą przyjrzeć się trudnościom, które Pani opisuje - poszukać ich początku, zastanowić się skąd spadek samooceny i lęk przed spotkaniami towarzyskimi, przyjrzeć się Pani emocjom.

Dzień dobry, to, że zdecydowałaś się napisać o swoich uczuciach, świadczy o ogromnej odwadze i samoświadomości. Twój opis zmiennych nastrojów, poczucia niskiej wartości i trudności w relacjach społecznych wskazuje na to, że przeżywasz coś naprawdę trudnego. Czucie się nikim, zerem i obawa przed kontaktami z ludźmi, mimo że masz wokół siebie przyjaciół i rodzinę, mogą być objawami głębszych problemów emocjonalnych. To, że próbujesz udawać, że wszystko jest w porządku, kiedy w rzeczywistości jest inaczej, może dodatkowo zwiększać Twoje poczucie izolacji i stresu.
Chciałabym, abyś wiedziała, że Twoje uczucia są ważne i zasługujesz na pełne wsparcie. Nie jesteś sama w tych zmaganiach i istnieją skuteczne metody, które mogą Ci pomóc. Psychoterapeuta może pracować z Tobą nad technikami radzenia sobie ze stresem, poprawą koncentracji oraz budowaniem poczucia własnej wartości. Wszystkiego dobrego.