Egzystencja. Tak nazwałbym swoje "życie", nie czuję żebym była komukolwiek potrzebna. Nie mam znajom
2
odpowiedzi
Egzystencja. Tak nazwałbym swoje "życie", nie czuję żebym była komukolwiek potrzebna. Nie mam znajomych- chyba odtrąciłam wszystkich postawą (co u Ciebie?) - bez zmian, beznadziejnie. Czuję się samotna, pustkę, poczucie beznadziejności, nie wierzę w siebie, nie potrafię zbudować związku- wszystkich odrzucam prędzej czy później. Myślałam, że jestem chora na tarczycę, badania wyszły dobrze, lekarz pierwszego kontaktu zasugerował, że może spróbujemy zastosować lek mozarin- uczucie ucisku w gardle ustąpiło (ciężko było mi przełknąć ślinę). Powinnam stosować ten lek codziennie, stosuję go w kratkę. Czy to, że lubię sex może oznaczać, że szukam po prostu bliskości z drugą osobą? Kiedy czuję jakiekolwiek odrzucenie wycofuję się... Nie bardzo wiem jak się "ratować"- proszę o podpowiedź co zrobić...
Egzystencja - to odpowiednie słowo. Nie jako ocena Pani życia ale sposób opisywania go. Egzystencjalizm już dawno temu zaproponował spojrzenie na nasze życie jako na proces trudny, pełen lęku, bezsensowny, bolesny i raniący. Ale opis ten daje obiecuje też pomoc, nadzieję na pełniejsze, bardziej satysfakcjonujące i odpowiedzialne życia!
Według egzystencjalistów w życiu świadomym stajemy wobec czterech podstawowych egzystencjalnych problemów: śmierci, bezsensu, samotności i wolności.
Świat, kultura, wychowanie nie wyposażają nas w narzędzia radzenia sobie z nimi. I dlatego dodatkowo cierpimy.
Gotówem zaproponować taką ocenę - to co Pani przeżywa, to nie choroba a egzystencjalne niepokoje mogące też manifestować się objawami somatycznymi.
Proszę podjąć psychoterapię. Najlepiej nie dynamiczną, psychoanalityczną czy poznawczo behawioralną. Bardziej wskazane to egzystencjalna, mindfulness, narracyjna, systemowa.
Odwagi! Jeśli ktoś tak przeżywa świat jak Pani to oznacza, że ma duże zasoby, możliwości autorefleksyjnego namysłu i zbudowania satysfakcjonujące życia.
Według egzystencjalistów w życiu świadomym stajemy wobec czterech podstawowych egzystencjalnych problemów: śmierci, bezsensu, samotności i wolności.
Świat, kultura, wychowanie nie wyposażają nas w narzędzia radzenia sobie z nimi. I dlatego dodatkowo cierpimy.
Gotówem zaproponować taką ocenę - to co Pani przeżywa, to nie choroba a egzystencjalne niepokoje mogące też manifestować się objawami somatycznymi.
Proszę podjąć psychoterapię. Najlepiej nie dynamiczną, psychoanalityczną czy poznawczo behawioralną. Bardziej wskazane to egzystencjalna, mindfulness, narracyjna, systemowa.
Odwagi! Jeśli ktoś tak przeżywa świat jak Pani to oznacza, że ma duże zasoby, możliwości autorefleksyjnego namysłu i zbudowania satysfakcjonujące życia.
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Witam. Proszę koniecznie zgłosić się na wizytę do psychiatry. Z opisu wynika, że na pewno bardzo potrzebuje Pani pomocy, zarówno farmakologicznej (leki przeciwdepresyjne należy stosować systematycznie, a więc w oczekiwaniu na wizytę trzeba regularnie, codziennie przyjmować Mozarin), jak i psychoterapii, gdyż prawdopodobnie problemy z funkcjonowaniem społecznym wynikają z zaburzeń osobowości. Leczenie skojarzone: farmakoterapia + psychoterapia powinno przynieść dobre efekty. Pozdrawiam.
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.