Interesuje mnie psychologiczne wyjaśnienie pewnej kwestii. Rodzice mają nas dwoje – mnie i mojego
3
odpowiedzi
Interesuje mnie psychologiczne wyjaśnienie pewnej kwestii.
Rodzice mają nas dwoje – mnie i mojego starszego brata. Ja mam obecnie 29 lat a brat 30. Urodziłam się jako wcześniak i lubiłam w pierwszych miesiącach życia sprawiać problemy zdrowotne i w zachowaniu. W wieku szkolnym różnice między mną a bratem właściwie się zatarły, uczyłam się bardzo dobrze i byłam grzeczniejsza, bardziej posłuszna niż mój brat. Ale od początku brat był faworyzowany, zawsze była zasada u rodziców „najpierw jemu, potem tobie” – np. kwestia kupienia ubrań.
Zastanawiam się, dlaczego mój brat też traktował mnie jako głupszą od siebie. Nigdy mnie nie wspierał (np. zdając egzamin na prawo jazdy, na każdym kroku mówił, że nie zdam) a zdałam za 1 podejściem. Zawsze było: nie umiesz, nie potrafisz, nie zdasz, wywalisz się na łyżwach. Jak upadłam z roweru i złamałam rękę to się śmiał, że nie umiem jeździć itd. Był i jest wobec mnie chamski. Po rozpoczęciu studiów (studiowaliśmy w tym samym mieście ale nie mieszkaliśmy na jednej stancji, oboje mamy wykształcenie wyższe magisterskie) zaczęłam tyć. Nie, nie wzięło się to z niewłaściwego odżywiania, tylko z choroby (zespół policystycznych jajników i insulinooporność), o której wiele lat nie miałam pojęcia. Dopiero pół roku temu wszystko się wyjaśniło, skąd jestem grubsza… Przez cały czas musiałam słuchać, że jestem tłusta, brzydka itd. Dziś, po zastosowaniu leczenia i diety wyglądam normalnie, jak zdrowa, atrakcyjna dziewczyna o prawidłowym BMI Jednakże żal ogromny pozostał – do brata – żal po wszystkich latach docinek, zwyczajnego chamstwa i obrażania. Przestałam się do niego odzywać po diagnozie choroby i kiedy uświadomiłam sobie, że krzywdził mnie wiele lat myśląc, że za dużo jem. Dziś mieszkamy 500 km od siebie, nie utrzymuję z nim kontaktów, nie piszę SMSów, nie interesuje mnie jego życie, jego żona itd. Czy to normalne, żeby brat tak traktował siostrę? Wie od mamy, jak mnie skrzywdził, ale pierwszego kroku sam nie zrobi i nie przeprosi. A ja też nie mam najmniejszej ochoty go widzieć.
Dziś jestem raczej pewną siebie osobą, mam przyjaciół, dobrą pracę, jestem niezależna.
Tak jak na wstępie napisałam – interesuje mnie, dlaczego brat tak zawsze wobec mnie postępował – z punktu widzenia psychologa.
Rodzice mają nas dwoje – mnie i mojego starszego brata. Ja mam obecnie 29 lat a brat 30. Urodziłam się jako wcześniak i lubiłam w pierwszych miesiącach życia sprawiać problemy zdrowotne i w zachowaniu. W wieku szkolnym różnice między mną a bratem właściwie się zatarły, uczyłam się bardzo dobrze i byłam grzeczniejsza, bardziej posłuszna niż mój brat. Ale od początku brat był faworyzowany, zawsze była zasada u rodziców „najpierw jemu, potem tobie” – np. kwestia kupienia ubrań.
Zastanawiam się, dlaczego mój brat też traktował mnie jako głupszą od siebie. Nigdy mnie nie wspierał (np. zdając egzamin na prawo jazdy, na każdym kroku mówił, że nie zdam) a zdałam za 1 podejściem. Zawsze było: nie umiesz, nie potrafisz, nie zdasz, wywalisz się na łyżwach. Jak upadłam z roweru i złamałam rękę to się śmiał, że nie umiem jeździć itd. Był i jest wobec mnie chamski. Po rozpoczęciu studiów (studiowaliśmy w tym samym mieście ale nie mieszkaliśmy na jednej stancji, oboje mamy wykształcenie wyższe magisterskie) zaczęłam tyć. Nie, nie wzięło się to z niewłaściwego odżywiania, tylko z choroby (zespół policystycznych jajników i insulinooporność), o której wiele lat nie miałam pojęcia. Dopiero pół roku temu wszystko się wyjaśniło, skąd jestem grubsza… Przez cały czas musiałam słuchać, że jestem tłusta, brzydka itd. Dziś, po zastosowaniu leczenia i diety wyglądam normalnie, jak zdrowa, atrakcyjna dziewczyna o prawidłowym BMI Jednakże żal ogromny pozostał – do brata – żal po wszystkich latach docinek, zwyczajnego chamstwa i obrażania. Przestałam się do niego odzywać po diagnozie choroby i kiedy uświadomiłam sobie, że krzywdził mnie wiele lat myśląc, że za dużo jem. Dziś mieszkamy 500 km od siebie, nie utrzymuję z nim kontaktów, nie piszę SMSów, nie interesuje mnie jego życie, jego żona itd. Czy to normalne, żeby brat tak traktował siostrę? Wie od mamy, jak mnie skrzywdził, ale pierwszego kroku sam nie zrobi i nie przeprosi. A ja też nie mam najmniejszej ochoty go widzieć.
Dziś jestem raczej pewną siebie osobą, mam przyjaciół, dobrą pracę, jestem niezależna.
Tak jak na wstępie napisałam – interesuje mnie, dlaczego brat tak zawsze wobec mnie postępował – z punktu widzenia psychologa.
Witam, z Pani opisu wynika, że przeszłość nie daje Pani spokoju. Co prawda pisze Pani, że nie interesuje się życiem swojego brata, ale równocześnie główne pytania dotyczy własnie jego. Pojawia sie także wątek nierównego trakrowania Pani i brata. Matka, która pełni rolę punktu informacyjnego na linii 500 km bezpiecznej odległości pomiędzy rodzeństwem.
Zachęcam do odwiedzenia gabinetu psychologicznego, ponieważ nie da się rzetelnie odpowiedzieć na Pani pytanie opierając sie tylko o ten opis. Również dla Pani będzie do bezpieczniejsza przestrzeń do omówienia tego co Panią nurtuje, przyjrzenia się powodom trudności życiowych i odnalezienia ukojenia
Z pozdrowieniami
Zachęcam do odwiedzenia gabinetu psychologicznego, ponieważ nie da się rzetelnie odpowiedzieć na Pani pytanie opierając sie tylko o ten opis. Również dla Pani będzie do bezpieczniejsza przestrzeń do omówienia tego co Panią nurtuje, przyjrzenia się powodom trudności życiowych i odnalezienia ukojenia
Z pozdrowieniami
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Ogromny żal, złość, smutek - być może te wszystkie emocje w relacjach z Pani rodziną nie zostały uwolnione. Krzywda, którą Pani doświadczyła każe Pani zadać pytanie „dlaczego?” Jakoś mało widzę Pani w tym pytaniu. Może warto zadać inne pytania. Jak to wpłyneło na Panią? Co to wszystko Pani zrobiło, a co robi teraz ? A być może jeszcze zupełnie inne pytania? Pozdrawiam i życzę dużo szczęścia i miłości.
Dlaczego brat zawsze tak Panią traktował? Ludzie uczą się przez obserwację. Takie zachowanie widział - takie kopiował - za takie był nagradzany.
Podziwiam, że pomimo takiego startu w życie jest Pani tym, kim jest.
"zdrowa, atrakcyjna dziewczyna o prawidłowym BMI"
"Dziś jestem raczej pewną siebie osobą, mam przyjaciół, dobrą pracę, jestem niezależna."
Życzę wszystkiego dobrego
Tomasz Zemsta-Piasecki
Podziwiam, że pomimo takiego startu w życie jest Pani tym, kim jest.
"zdrowa, atrakcyjna dziewczyna o prawidłowym BMI"
"Dziś jestem raczej pewną siebie osobą, mam przyjaciół, dobrą pracę, jestem niezależna."
Życzę wszystkiego dobrego
Tomasz Zemsta-Piasecki
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.