Jak nazywa się fachowo taki mechanizm psychologiczny unikania? Chodzi mi o to, gdy ktoś stale unika

Prokrastynacja - to oddalanie w czasie, przekładanie jakichś zadań, opóźnienie ich (zwlekanie by zabrać się za naukę do egzaminów). Fobia to zaburzenie nerwicowe zwiazane z lękiem przed określonymi sytuacjami , przedmiotami, zjawiskami , osobami i jest związane z unikaniem rzeczy, osób , sytuacji. Wywołuje duży dyskomfort i utrudnia funkcjonowanie w społeczeństwie . Ten chłopak który nie zagaduje do dziewczyn może być nieśmiały, niepewny siebie. Jeśli trudno mu nawiązywać inne relacje z ludźmi może cierpieć na fobie społeczną ale to już daleko płynący wniosek.
Z nieśmiałościa, lękiem, fobia czy wyuczonym unikanie sytuacji , osób można jak najbardziej skutecznie sobie poradzić poprzez psychoterapię - np. Skuteczna i dosc szybka jest TSR (terapia skoncentrowana na rozwiazaniach ).

Unikanie jest najlepszą pożywką dla lęku, który narasta i z czasem podjęcie działania - tak jak w pytaniu "podejście do nieznajomej dziewczyny" staje się coraz trudniejsze. Tylko konfrontowanie się z sytuacjami budzącymi lęk może pozwolić sprawdzić w rzeczystości, czy to czego się obawiamy nam realnie zagraża czy to tylko wyobrażenie. Psychoterapia poznawczo-behawioralna ma bardzo wysoka skuteczność w pracy z nadmiernym lękiem oraz zaburzeniami lękowymi.

Jak trafnie Pani zauważyła nazywamy to mechanizmem unikania. Może mieć różne podłoże, często jest nim nadmierny lęk, niekiedy obniżony nastrój. Sposobem na poradzenie sobie z tym problemem jest dotarcie do przyczyny unikania, a jeśli unikanie pojawia się w sytuacjach społecznych należy przyjrzeć się relacjom z innymi i umiejętnościom komunikowania się. Pozdrawiam.

Warto uświadomić sobie, że odwlekanie często dotyczy takich zadań, których wykonanie jest dla nas ważne, a jednocześnie oceniamy je jako trudne, czyli przekraczające nasze aktualne możliwości. Jeżeli szacujemy, że nie posiadamy wystarczających zasobów, aby się ich podjąć, wolimy nawet nie zaczynać, aby nie doznać nieuchronnej klęski.
W przypadku sprawdzianu przerażać może ogrom materiału do przyswojenia. Wówczas pomocne będzie podzielenie go na mniejsze partie i rozłożenie nauki na kilka dni. Wtedy każda przerobiona część delikatnie zmobilizuje ucznia do dalszego wysiłku.
W przypadku rozmowy z nieznajomą – poza pracą terapeutyczną np. w oparciu o przekonania – trzeba uświadomić sobie własny lęk, a następnie sprawdzić: czy mój cel jest ważniejszy niż strach? Co zyskam, jeśli się odważę? Co stracę, jeśli się nie odważę? W temacie odwagi zawsze cytuję psychologa Jacka Walkiewicza: „Kiedyś się bałem i nie robiłem albo zwlekałem w nieskończoność, dzisiaj się boję, ale robię". Bo czasami strach nie zniknie, ale można nauczyć się go oswajać.
Jeżeli osoba odczuwa lęk przed wszelkiego typu nowymi sytuacjami, może bezpiecznie trenować opuszczanie strefy komfortu „na własnym podwórku”, np. wrócić do domu inną drogą, zrobić zakupy w nowym sklepie, zapytać przechodnia o godzinę itp. Czyli uczyć się tam, gdzie ewentualna porażka nie zaważy na niczyim życiu, a zebrane doświadczenie bardzo się przyda w przyszłości.