Jak pomóc córce z zaburzeniami odżywiania spowodowanymi złym stanem psychicznym?

Proszę po prostu zadzwonić pod podany numer. Pozdrawiam!

Witam Panią,
Wyobrazam sobie, ze jest Pani bardzo zaniepokojona stanem Corki. Aby umówić sie na wizytę, proszę o kontakt telefoniczny (podany w moim opisie na portalu Znany Lekarz). W trakcie pracy nie odbieram telefonu, ale oddzwaniam na nieodebrane polaczenia.
Pozdrawiam,
Aleksandra Krzywinska

Pisze Pani o wyrzutach sumienia, poczuciu pustki czy też braku celu, tudzież z bezsilnością. Myślę, że żeby móc pomóc córce należałoby wrócić do tego, co działało wcześniej. Napisała Pani, że córka skończyła liceum, dostała się na studia - poczuła się silna. Rozumiem więc, że pani córka ma w sobie zasoby, które mogą pomóc rozwiązać problem.
Radziłbym ponownie zapisać się do psychiatry oraz na terapię - najlepiej rodziną.
Pomagać i wspierać córkę w poszukiwaniu "swojego" sensu. Kompulsywne objadanie jest wyrazem lęku, a raczej próbą go zagłuszenia.

Szanowna Pani,
z tego co Pani opisuje, córka potrzebuje obecnie wsparcia. Pani jako mama ma w sobie dużo troski poszukując pomocy dla córki. Najlepsza drogą będzie zmotywowanie córki do podjęcia psychoterapii. Proces terapeutyczny może być dla niej szansą na zmianę w życiu.

Witam, w przypadku terapii farmakologicznej mamy do czynienia z leczeniem typowo objawowym. Leki ułatwiają radzenie sobie z objawem (zaburzenie odżywiania) ale nie usuwają przyczyny problemu. Po odstawieniu leków objawy wracają ponieważ przyczyna zaburzenia nadal nie została usunięta. W takim przypadku najlepszym rozwiązaniem jest albo łącznie farmakoterapii (o tym powinien zadecydować lekarz psychiatra) z psychoterapią najlepiej w podejściu psychodynamicznym albo systemowym.

Adam Zawielak

#adamzawielakpsychologpoznan
#psychologpoznan
#psychoterapeutapoznan

Szanowna Pani,
Zaburzenia odżywiania to bardzo trudny temat a właściwie skomplikowana choroba. Nie polega ona na liczeniu kalorii, czy ważeniu się kilka razy dziennie i patrzeniu z rozpaczą na każdy kilogram ciała…bo to tylko jej objaw. Tak naprawdę to choroba duszy, uczuć, emocji dlatego tak trudno się z nią walczy. Traktuje się ją też jako chorobę rodziny, zwykle więc zaleca się terapię systemową. Ważne jest aby osobę chorą na anoreksję czy bulimię traktować jak osobę uzależnioną. Ograniczone zaufanie, kontrola, przymus, konsekwencja, uważność to słowa które powinni znać rodzice dzieci chorych. Pani córka wraz z rodziną ( Panią czy Państwem )koniecznie powinna trafić pod opiekę doświadczonego w tych zaburzeniach specjalisty, zarówno psychiatry jak i psychologa. Jednocześnie nie może Pani zapominać , że nie leczy się zaburzeń odżywiania tylko zalecza. Tak więc jest to niekończąca się walka ale możliwa do wygrania.
Serdecznie pozdrawiam
Magda Synowska

Widać, że córka dysponuje zasobami, które pomogły jej zmagać sobie z przedstawionymi przez Panią wyzwaniami. Cenne jest również Pani wsparcie.

Co do zaburzeń odżywiania, do leczenia włącza się często psychiatrę i wsparcie farmakologiczne, ale jest to działanie wspomagające. Leki nie rozwiązują żadnych problemów. Służą do tego, aby odsunąć objawy na bok i umożliwić zajęcie się sednem w procesie psychoterapeutycznym. Bo to właśnie dzięki psychoterapii człowiek może zająć się tymi problemami, wobec których czuje się bezradny. Psychoterapia pomaga mu zobaczyć naturę tych problemów w całej okazałości, bez czego niemożliwa jest jakakolwiek zmiana. Nie można czegoś zmienić nie wiedząc czym to coś jest. W zaburzeniach odżywiania niewidoczne na pierwszy rzut oka i nieświadome uwarunkowania pełną ogromną rolę. Dlatego psychoterapia jest potrzebna, aby dotrzeć do tych zagadnień. Oczywiście samo pozbycie się objawów emocjonalnych, takich, jak lęk, czy obniżony nastrój za pomocą leków bardzo poprawia jakość życia i bywa, że wtedy człowiek nie jest już zainteresowany żmudnym i trudnym procesem terapeutycznym. Radzi sobie lepiej bez objawów i chce po prostu żyć. Jednak bez leków nierozwiązane problemy w końcu powracają.

Rozumiem Pani niepokój i bezradność w patrzeniu na cierpienie córki. Ona sama ma narzędzia, aby sobie pomóc. Pani może wspierać ją w rozsądnej drodze co tego i w wyborze takiego wsparcia, które uzupełni jej zasoby. Oczywiście polecam córce psychoterapię.

Pozdrawiam,
Justyna Gmurek-Lewandowska