Jak poradzić sobie z mężem pracoholikiem i uratować siebie oraz związek?

Witam. Mam 28lat i jestem kobietą, a mój partner ma 38lat. Mam problem ze swoim związkiem i nie wiem co mam robić. Czuję się zagubiona. Jestem z partnerem 5 lat i mamy dwójkę dzieci (3 latka i 1roczek). Ja nie pracuję odkąd urodziłam pierwsze dziecko, czyli w sumie już 5 lat. Mój partner nas utrzymuje i mowi, że tak naprawdę nie ma potrzeby żebym szła do pracy , bo to co ja zarobię będzie trzeba oddać opiekunce i jego zarobki wystarczają na wszystko. I od tego się zaczyna. Jestem już zmęczona siędzeniem ciągle w domu z dziecmi, chciałabym wyjść do ludzi. Zawrzeć nowe znajomości, porozmawiać z kimś więcej aniżeli tylko z dziećmi. Nie chodzimy do żadnych znajomych (nawet ich nie mamy), nie wychodzimy do klubów, teatru, kina, kawiarni. Dosłownie nigdzie. Jedynie nasze wspólne wyjście ogranicza się do robienia zakupów. Czuję się przytłoczona tym wszystkim. On pracuje, spełnia się zawodowo, osiąga sukcesy. Pracuje od 8-21. Proszę go, aby wracał do domu wcześniej, żeby spędził trochę czasu z nami, z dziećmi, żebyśmy gdzieś wyjechali razem, chociażby na basen (nigdy tam nawet nie byliśmy), ale do niego nic nie dociera. Codziennie jest to samo: wraca do domu, bierze kąpiel, je coś, bierze komputer i tak siędzi wklejony w niego aż do nocy. Zero zabawy z dziećmi, zero rozmowy, przytulenia na kanapie. Po prostu nic. Ja kąpie dzieci, robię kolacje i idziemy spać. Nie ma między nami żadnego uczucia. Nie przytulamy się wcale, nie całujemy, nie dajemy buziaków na pożegnanie czy przywitanie. Kochamy się raz w miesiącu, ale i to jest takie bez uczucia. Przez tą całą sytuacje nawet nie chce mi się niczego inicjować. Czuję się okropnie. Jestem atrakcyjną kobietą, dbam o siebie w przeciwieństwie do niego, ale i tak mimo tego, czuję się zaniedbana emocjonalnie. Nie kwitne przy nim tylko umieram. Każdego dnia czuję większy dół. Chyba mam juz depresje i nie potrafię z niej wyjść. Mam wrażenie, że robie problem z niczego. Może to ja mam problem tylko ze sobą? Każdego dnia czuję ogromny ciężar na sercu i nie potrafię sobie z tym poradzić. Nikt mi nie potrafi poradzić, co mogę jeszcze zrobić? Jak mam się zmienić? Czy w ogóle jeszcze można coś z tym zrobić? Mam wrażenie, że to tylko ja mam ten problem bo jemu to nie przeszkadza. On ma normalne życie, normalny tryb. A ja siędzę w zamknięciu i natłok obowiązków w domu mnie przytłacza. Nie mam żadnego wsparcia z jego strony. Nie pomaga mi w niczym w domu. Mam wrażenie, że on chce żebym siędziała w domu z dziećmi tylko dlatego, zebym przypadkiem kogos nie poznala i nie odeszla. Mowilam mu juz o tym miliony razy, że źle się czuję z tym wszystkim i nie radzę sobie z tym. Obiecywał poprawe, obiecywał, że to się zmieni, że on to przecież wszystko robi dla nas. Żeby postawić dom, bo on teraz jest najbardziej produktywny i chce zapewnić nam godne życie. On jest pracoholikiem i spełnia się tylko w pracy, dlatego tak długo w niej przebywa, to przynosi mu satysfakcje. Ale między nami nie ma nic. Nie tworzymy związku. Czuję się, jakbym była z kolega. Codziennie tylko pranie, zbieranie zabawek, gotowanie obiadów, zabawa z dziećmi, spacery z dziećmi itd. A partnera nie ma. Chciałabym wyjść do ludzi, mieć z nimi kontakt, wrócić do dawnego życia. W tej chwili jestem ciągle zdołowana, sfrustrowana tą całą sytuacją. Boje się, że pewnego dnia odejde tylko dlatego, że juz sobie z tym nie będe umiała poradzić i nie będę widzieć innego wyjścia. Nikt nie potrafi mi pomóc. On niby mówi: jak chcesz to idź do pracy. Ale przy tym prowadzi szantaż emocjonalny - jak pojdziesz do pracy i zarobisz tyle co ja i utrzymasz rodzine, to ja mogę siędzieć w domu jak Ty i się nimi zajmować. Zawsze to samo. Jakby moja praca nie wnosiła nic do naszego życia. Jakby to bylo takie normalne, że ja to wszystko robie sama. Ja mu mówię, że to mi niszczy psychike, niszczę tym związek bo nie mam na nic ochoty, bo jestem ciągle zdołowana, a życie nie przynosi nic nowego i ciekawego. On tego nie rozumie. Mówi: czego Ty chcesz? siędzisz sobie w domku, w ciepłym, możesz robić sobie co chcesz a ja muszę pracować. Czuję się gorsza od niego, zdeptana całkowicie. Moje życie jest bardzo nudne, nie mam w ogóle motywacji do czegokolwiek i czuję się szantażowana emocjonalnie. Wydaję mi się, że on jest zakompleksiony i dlatego nie chce abym wyszła do ludzi, bo mogę odzyskać dawną utraconą moc i po prostu odejść od niego i poszukać kogoś bardziej odpowiedniego. Kiedyś był inny. Nie było między nami nigdy jakichś wielkich wybuchów namiętności, ale potrafił przytulić i pocalować. Teraz się tylko mijamy a ja czuję straszny ból i niemoc. Jak mam sobie z tym wszystkim poradzić?