Jak poradzić sobie z niskim poczuciem własnej wartości i kompleksami?

Mam 23 lata pochodzę z małej wsi. Zaczęłam studia w mieście i ciągle mam w głowie, że nie jestem wystarczająco dobra, że jestem mniej inteligentna od innych. Nie potrafię odzywać się na zajęciach, bo uważam, że to, co powiem wcale nie będzie błyskotliwe. Jestem strasznie krytyczna wobec siebie pod każdym względem. Bardzo dużo myślę, analizuję każdy swój krok i zachowanie. Prowadzę też (w myślach) rozmowy z samą sobą i zaczyna mnie to martwić, bo jakby przestaję się skupiać na tym, co robię, a potem nie mogę sobie przypomnieć, kiedy zrobiłam daną rzecz. Mam chłopaka, ciągle mówi mi jaka to jestem dobra, że ładna, że zaradna, że mądra, że mnie kocha itd. ale mnie to wcale nie cieszy, dziękuję mu pusto za słowa, a w głowie i tak mam swoje przekonanie o tym, że jestem jakaś pusta w środku. Chęć na zbliżenia z Nim coraz rzadsze, aż mi go szkoda, bo myśli, że go odrzucam. Jest dobrym chłopakiem, ale jeśli dalej będę dla niego taka oschła nie zdziwię się jak mnie z kimś zdradzi, na moje własne życzenie. Mam też wrażenie, że idąc ulicą wszyscy mi się przyglądają, że patrzą jak się poruszam, jak się ubieram. Czasami chcę wyglądać ładnie i ubieram się jakoś inaczej niż zwykle, ale potem tego żałuję, bo wiem, że zwracam na siebie uwagę, a jak ktoś mnie chwali, nie potrafię przyjąć komplementów i obracam je w żart, albo mówię coś na przekór. Kiedy mam lepszy dzień uśmiecham się do przechodniów i jeśli nie zostaje to odwzajemnione – tym samym zaczynam się zastanawiać, co ze mną nie tak. Moja sytuacja rodzinna jest ostatnio kiepska (kłótnie z mamą o jej 'romans') i mam wrażenie, że zostałam sama, wszyscy widzą, co się dzieje, ale nikt nie mówi prawdy, zamiatanie pod dywan i udawanie, że nic się nie wydarzyło. Tata który daje sobą pomiatać. Najgorsze, że często w swoich wypowiedziach słyszę swoją mamę. Studiuję pedagogikę i mi ciężko, straciłam do nich motywację, mimo że jestem na piątym roku (magisterka sama się nie napisze, a ja jakoś nie umiem się zorganizować). Mam ochotę usiąść i płakać, ale wtedy mam w głowie słowa mamy: to jak ty chcesz być pedagogiem, jak ty sama się tak łatwo poddajesz i jesteś niezaradna”. Pracuję z dziećmi i kiedyś miałam zapał do nowości, żeby im organizować, ale od jakiegoś czasu mam poczucie, że po co? Przecież i tak nie wymyślę niczego nowego i tym samym atrakcyjnego. Nie wiem, co mam robić, zaczęłam myśleć w ostatnich dniach, że chyba powinnam pójść do specjalisty, ale zaraz potem wkrada mi się myśl, że pewnie coś wyolbrzymiam i wymyślam sobie, żeby zwrócić na siebie uwagę bliskich i wzbudzić jakąś litość. Dziękuję za przeczytanie. Pozdrawiam.