Jak poradzić sobie z tęsknotą za dawnym życiem?

Witam. Jestem 20-letnią dziewczyną, za kilka dni wyjeżdżam na II rok studiów wieczorowych. Miasto, w którym studiuję jest oddalone od mojego domu rodzinnego o 180 km, dojazd zajmuje dwie godziny samochodem. Od 10 lat cierpię na lęki związane z podróżowaniem, oddalaniem się od domu. Podróżuję mniej więcej dwa razy do roku, do tych wyjazdów jestem zmuszana lub rodzice wywierają na mnie presję, abym w ten sposób przełamała swój strach. Niestety mam wyjęte kilka dni z życia przed wyjazdem oraz pierwszy dzień wyjazdu, gdyż dostaję histerycznych napadów. Płaczę, z nerwów nie jem, czasem wymiotuję, trzęsę się, nie mam humoru - czuję się, jakbym miała poważną przejściową depresję. W trakcie wyjazdów jest wszystko w porządku, o lęku zapominam. Niestety powtarza się to od 10 lat, nie czerpię żadnej przyjemności ze świadomości takiej podróży, boję się, histeryzuję, dostaję szału. Nie pomogły wizyty już u trzech psychologów, żaden nie potrafił mi pomóc. Zbliża się kolejny rok studiowania, z czym się wiąże pobyt poza domem w ciągu tygodnia. Na pierwszym roku mieszkałam z siostrą, na początku płakałam, lecz później dawałam radę, wychodziłam ze znajomymi, wracałam co tydzień do domu, do rodziny i tutejszych znajomych, normalnie funkcjonowałam. W tym roku zamieszkam z koleżanką z tej samej grupy, boję się, że nie będę się potrafiła przyzwyczaić. Z siostrą czułam się trochę jak w domu, a ta sytuacja jest całkiem inna. Jadę w poniedziałek, dlatego od kilku dni płaczę, nie mam humoru, boję się, nie mam apetytu, jest mi bardzo przykro. Jestem bardzo przywiązana do domu i rodziny, tęsknię za każdym razem, gdy na trochę dłużej musze opuścić dom, rodziców, dziadków, bliskich znajomych. Nie wiem, jak sobie z tym problemem poradzić. Mam blisko więc dalej mogę wracać na weekendy do domu, ale jednak to nie będzie to samo. W tygodniu będę w tym mieście, codziennie do późnych godzin mam zajęcia, co też mnie bardzo przygnębia. Boję się przede wszystkim pierwszych dni, a nawet tygodni, jak będzie wyglądało życie z dziewczyną, z którą tak naprawdę będę spędzać 24 godziny na dobę, czy się w ogóle do tego przyzwyczaję, czy nie będę miała ataków paniki przy niej, gdyż po prostu byłoby mi wstyd. Tęsknię za czasami szkoły, gdy byłam w stałym miejscu, miałam cały czas swoich stałych znajomych, codziennie wracałam do ciepłego domu. Nie wiem, jak sobie z tym problemem poradzić, bardzo bym chciała, gdyż po prostu ta depresja wyjmuje ze mnie całą energię oraz chęć do życia. Boję się ponownego opuszczenia gniazda po trzech miesiącach wakacji na kolejne długie miesiące. Jak mam sobie sama z tym poradzić, skoro nikt nie potrafi mi pomóc? Bardzo proszę o poradę.