Jak poradzić sobie z zaburzeniami nastroju?

Dzień dobry, szukam miejsca, w którym najpierw mogłabym zadać pytanie, bo sama nie wiem czy potrzebna mi pomoc czy nie. Jestem osoba, która uznaje, że jest kowalem własnego losu, ale ostatnio coraz częściej zastanawiam się czy nie potrzebuje pomocy: Wychowałam się u Babci i Dziadka – sympatyczni, wykształceni, ale też zbyt ambitni, nieco despotyczni, czujący się lepszymi od innych. Poprzeczka dla mnie zawsze na poziomie drapaczy chmur. Babcia – tamat nr jeden całe życie: dieta odchudzanie, jedzenie to zło. Często mnie krytykowała. Dziadek: oaza spokoju. Mama: leczyła się z depresji, miała problemy psychiczne po urodzeniu mojej siostry. Wg. dziadków – wariatka, która powinna wziąć się w garść. Ojciec: ktokolwiek widział ktokolwiek wie. Alkoholik, lekoman, depresja. Zawsze czułam się ponad to. Wyjechałam na studia, starałam się żyć normalnie. Raz wychodziło, raz nie. Ciężko było odciąć pępowinę, bo Babcia zawsze wpadała w histerie kiedy tylko śmiałam żyć po swojemu lub z czegoś się jej nie wyspowiadać. Pełna kontrola. Ostatnio czuje się bezsilna wobec samej siebie. Nie chce innych obwiniać za to jaka jestem, ale chciałabym żyć normalnie, a czuje, że nie żyje normalnie. Nie umiem normalnie jeść – albo nie jem w ogóle, albo rzucam się na jedzenie. Mam zawsze wyrzuty sumienie, kiedy jem. Nieważne co – marchewkę czy czekoladę. Chociaż ostatnio już nawet przestałam czuć smaki. Czuje potrzebę opychania się, ale nawet ulubione potrawy nie smakują mi w ogóle. Czuje się niedowartościowana, nie umiem radzić sobie z odrzuceniem, porażkami. Popełniam błąd na błędzie, mimo że jestem wykształcona i jak mi się dotychczas wydawało inteligentna i zaradna życiowo. Nie umiem normalnie funkcjonować. Czasem mam takie dni ze zrywam się z łóżka i czuje niepohamowany apetyt na życie. Czuje się jakbym Pana Boga za nogi złapała, ale szybko mi mija. Wpadam w czarna rozpacz. Mam czasem tak, że nie chce mi się nawet umyć, mimo że normalnie jestem pedantyczna. Czy ja potrzebuje pomocy? Powinnam umówić się na wizytę i podjąć dalsze kroki? Czy po prostu nie umiem się wziąć w garść i szukam usprawiedliwienia? Serio potrzebuje to wiedzieć, bo mam wrażenie, że zaraz życie runie mi zupełnie.