Jak wygląda proces leczenia OCD z przewagą myśli obsesyjnych w terapii poznawczo-behawioralnej? Mam

Leczenie zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (OCD), zwłaszcza gdy dominują myśli obsesyjne, często opiera się na podejściu poznawczo-behawioralnym (CBT). Proces ten może obejmować kilka kluczowych kroków:

Ocena i diagnostyka:
Pierwszym etapem jest szczegółowa ocena i diagnoza OCD. Terapeuta wspólnie z pacjentem identyfikuje obsesyjne myśli oraz kompulsje, które się z nimi wiążą. To pozwala na dokładne zrozumienie specyfiki zaburzenia u danego pacjenta.

Wypracowanie hierarchii obsesyjnych myśli:
Pacjent wraz z terapeutą tworzy hierarchię myśli obsesyjnych, oceniając, jak bardzo są one uciążliwe i wpływają na codzienne funkcjonowanie. Hierarchia ta pomoże określić, od najbardziej do najmniej uciążliwych, obsesyjne myśli wymagające interwencji terapeutycznej.

Eksponowanie i odpowiedź behawioralna:
Eksponowanie to technika polegająca na stopniowym narażaniu pacjenta na myśli obsesyjne bez wykonywania związanego z nimi działania kompulsywnego. Odpowiedź behawioralna to unikanie wykonywania kompulsji. Te dwie techniki pomagają zmniejszyć lęk związany z obsesyjnymi myślami.

Zmiana myśli obsesyjnych:
Poprzez kognitywną restrukturyzację, terapeuta pomaga pacjentowi w identyfikowaniu i zmianie szkodliwych przekonań i myśli związanych z obsesyjnymi myślami. Celem jest zastąpienie irracjonalnych myśli bardziej realistycznymi i pozytywnymi.

Nauka strategii radzenia sobie:
Pacjent uczy się zdrowych strategii radzenia sobie z myślami obsesyjnymi. Mogą to być umiejętności relaksacyjne, techniki oddechowe, czy inne strategie mające na celu złagodzenie lęku.

Konsolidacja postępów:
Ważne jest, aby utrwalić osiągnięte postępy i nauczone umiejętności radzenia sobie. To również moment, gdy pacjent zaczyna samodzielnie stosować poznane strategie w codziennym życiu.

Wsparcie farmakologiczne:
W niektórych przypadkach, szczególnie gdy terapia behawioralna nie przynosi oczekiwanych rezultatów, lekarz psychiatra może zalecić leki, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), aby wspomóc proces leczenia.

Pamiętaj, że każdy przypadek OCD jest indywidualny, więc podejście terapeutyczne może być dostosowane do konkretnej sytuacji pacjenta. Współpraca z doświadczonym specjalistą ds. zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych jest kluczowa w procesie leczenia OCD.

Pozwolę sobie odpowiedzieć na to pytanie z dwóch płaszczyzn: psychofarmakoterapia oraz psychoterapia- CBT
OCD nie zawsze, ale często związane są z deficytem serotoniny w zakręcie przednim obręczy. Jest to struktura mózg w pewnym uproszczeniu odpowiadającą za zdolność do przełączania uwagi. Niedobór serotoniny często powoduje wystąpienie myśli o charakterze natrętnym. Ze względu na fizyczny niedobór serotoniny trudno jest się z nich zdekoncentrować. Takie myśli jeśli są skupione na wydarzeniach z przeszłości często współwystępują z depresją, jeśli są związane z obawą przed potencjalnymi wersjami przyszłości, często wiążą się z lękiem, a czasami odnoszą się do tego co powinno być inaczej teraz i współwystępują w objawami obsesji i kompulsji , czynności natrętnych.

Najczęściej bez wsparcia farmakologicznego, uzupełniającego serotoninę, trudno jest zapanować nad natrętnymi myślami. Podobnie jak trudno jest widzieć wyraźnie na odległość za pomocą samej silnej woli gdy ma się krótkowzroczność. Podobnie trudno jest przełączać uwagę za pomocą silnej woli, mając za mało serotoniny. Tu poznają leki serotoninowe: SSRI, leki trójcykliczne, SNRI, czasem z dodatkowym wzmocnieniem.

Terapia natomiast jest niezwykle potrzebna by po odzyskaniu zdolności "do przełączania uwagi", uzyskać wskazówki i plan zmiany wycieńczonych przez wiele lat, można wręcz powiedzieć wymuszonych nawyków.

Technika ekspozycji-powstrzymywania reakcji (EPR) jest jedną z technik wykorzystywanych np. przez psychoterapeutów pracujących CBT, tak więc praktycznie każdy z psychoterapeutów CBT będzie w stanie Pani pomóc.

Pozdrawiam serdecznie
Anna Kupryjaniuk