Jaka jest różnica między depresją a obniżonym samopoczuciem?

Witam, z Pani opisu wnioskuję, że z jednej strony pani WIE, co jest ważne i wartościowe w Pani życiu, otoczeniu, Pani działaniu. Z drugiej strony Pani CZUJE coraz częstszy smutek i przygnębienie. Jedno JAKBY wyklucza drugie, szczególnie w sytuacji gdy nie znajduje Pani konkretnej przyczyny tego smutku jak np. strata bliskiej osoby, duże niepowodzenie w ważnej dla Pani sprawie. Nie rozumie Pani co się z Panią dzieje.
Emocje kierują się innymi prawidłowościami niż rozum. Rozum jest analityczny, logiczny, pragmatyczny, planujący. Emocje są żywe, mocne, doświadczane tu i teraz, jakby rozlewające się, bez kontroli. By zrozumieć siebie, swój smutek, może Pani obserwować swoje myśli w sytuacji kiedy się Pani smuci. Zapisywać myśli, które ma Pani w głowie zanim Pani całkiem zanurzy się w smutku i płaczu. Na początku może być to bardzo trudne. Doświadcza Pani tego tak, jakby nastrój NAGLE się zmieniał, nie wiadomo dlaczego. Jak po naciśnięciu jakiegoś przełącznika. Wszystko w naszym ciele jest połączone, myśli wpływają na emocje, emocje powodują określone działanie. Zazwyczaj to MYŚL jest pierwsza. Jest ona automatyczną odpowiedzią na jakiś bodziec z sytuacji. Aby zrozumieć siebie, trzeba zrozumieć swój smutek. Czym się Pani smuci? Może gdy przypomni sobie Pani sytuację, w której nagle dobry humor prysł, znajdzie Pani coś co spowodowało zmianę Pani myślenia. Coś co zapoczątkowało "czarne", przygnębiające myśli a co za tym idzie, przykre emocje.

A teraz odpowiadając na Pani pytanie, depresja jest chorobą, od obniżonego nastroju czy osobowości depresyjnej różni się głębokością i obszarem doświadczania objawów.
Do rozpoznania epizodu depresji niezbędny jest co najmniej dwutygodniowy okres obniżonego nastroju lub też utraty zainteresowania wszystkimi niemal czynnościami i płynącym z nich przyjemnościom. Dodatkowo, w tym samym czasie, musi wystąpić pięć lub więcej spośród wymienionych niżej objawów:
1. depresyjny nastrój przez większość część dnia
2. zmniejszenie zainteresowań i zdolności do przeżywania przyjemności
3. wyraźny wzrost lub spadek wagi
4. bezsenność albo nadmierna senność
5. pogorszenie panowania nad ruchami ciała
6. wrażenie zmęczenia
7. poczucie własnej bezwartościowości i winy
8. spadek sprawności myślenia i koncentracji
9. powracające myśli o śmierci i samobójstwie.

Zarówno depresję jak i obniżony nastrój leczy się poprzez terapię. Leki powodują zmianę emocji, wyciszają smutek, dają napęd (energię). Leki nie zmieniają przyczyn leżących u podłoża problemu. Po zaprzestaniu zażywania leków, objawy mogą powrócić. Czasami na początku leczenia niezbędne są leki, by osoba w ogóle mogła wyjść z łózka, z domu i dotrzeć na terapię. Następnie stopniowo wycofuje się leki, zostaje terapia, której celem jest zrozumienie siebie i zadbanie o to, co "stoi" za smutkiem. Jeśli nie ma takiej konieczności, leczenie odbywa się jedynie poprzez terapię.

Mam nadzieję, że moja odpowiedź będzie dla Pani pomocna.
Pozdrawiam Panią.

Witam,
Depresja jest chorobą, która dezorganizuje życie w sposób uporczywy i długotrwały, te dwa czynniki odróżniają ją od "zwykłych" wahań nastroju, które zdarzają się każdemu. Nieleczona może prowadzić do poważnych konsekwencji, ze śmiercią włącznie. Ważne jest więc, aby swoje wątpliwości skonsultować z internistą (wykluczyć np. hormonalne podłoże zaburzeń nastroju), psychiatrą lub psychologiem.
Pozdrawiam, K. Pędzich-Kurowska

Obniżony nastrój może czasami zdarzyć się każdemu. Są np. osoby wrażliwe na zmiany pogody i zwłaszcza właśnie jesienią mają przejściowe stany gorszego samopoczucia. Mówimy wtedy, że cierpi na sezonowe obniżenie nastroju. Niepokojący jest stan złego samopoczucia, który przekracza 2 tygodnie lub mniej, jeśli objawy są bardzo niepokojące. Wtedy z pewnością nie warto dłużej czekać, że samo przejdzie i po prostu udać się na konsultację do lekarza psychiatry lub psychoterapeuty, który też w niektórych sytuacjach poprosi o konsultację lekarską. Jeśli chodzi o Pani sytuację, nie możemy dokonać żadnego rozpoznania bez dłuższej rozmowy i rozeznania dlaczego takie stany zmiennego nastroju zaczęły się od roku i nie dają pani spokoju. Być może pewnych zdarzeń, które miały miejsce wcześniej nie łączyła pani z aktualnym samopoczuciem. Rozmowa ze specjalistą na pierwszej konsultacji pozwoli określić z czym mamy do czynienia i zaproponować jak najbardziej adekwatny plan terapii. Jak sama pani zauważyła, to dotychczasowe "próby wzięcia się w garść" nic nie dały. Pora zatem podjąć kolejne kroki ku bardziej satysfakcjonującemu życiu! Pozdrawiam serdecznie