Jestem na II roku studiów dziennych (późno, wiem). Mój problem jest bardzo skomplikowany. W późnej p
2
odpowiedzi
Jestem na II roku studiów dziennych (późno, wiem). Mój problem jest bardzo skomplikowany. W późnej podstawówce, GM i LO był ze mnie pierwszy aromantyk i aseksualista. Patrzyłam z pogardą na pary zakochanych. Przez bardzo długi czas myślałam, że jestem osobą aseksualną, przeszukiwałam Internet, strony www na temat aseksualizmu, fora dla takich ludzi.
Aż tu nagle, w wieku ok. 20 lat, dosłownie z dnia na dzień...Naszła mnie taka żałość, tak tęsknota... Tęsknota za bratnią duszą, drugą połówką, chciałam podzielić się z drugą osobą swoimi zainteresowaniami.Nigdy nie byłam w związku. Teraz myślę sobie, że wybór między związkiem a samotnictwem to wybór między dżumą a cholerą. I tu, i tam się cierpi. Samotnikom brakuje bliskości, drugiej połówki. Lecz ludziom w związkach/małżeństwach brakuje swobody, wolności, niezależności.
Codziennie zastanawiam się, dlaczego 95%dorosłych na całym świecie tworzy związki, bierze śluby, uprawia seks, 1% to nie interesuje, a ja.....Nie jestem ani po jednej, ani po drugiej stronie. Mam jakąś patologiczną nienawiść do tego, a z drugiej pragnę tego najbardziej na świecie.
Nie wiem, skąd to się wzięło. Moi rodzice nigdy się nie rozwiedli, w domu niczego (materialnie) nie brakowało, chodzili do pracy. Jedyne, co było nie tak, to seks stanowił temat zakazany. Chociaż nie tylko seks, ale i miłość. Nie miałam prawa się zakochać, bo "randki ogłupiają, dziewczynom chodzenie z chłopcami obniża oceny". To, co teraz przeżywam, to jakiś koszmar.
Dopiero w wieku 25 lat przeżyłam swój pierwszy raz. Próbowałam przygód na jedną noc, spodobało mi się, ale chciałabym ślubu, związku, seksu z miłości. Ale myślę, że nigdy tego nie przeżyję. Za pół roku będę mieć 26 lat. Pięciolecie 25-29 najgorsze pod tym względem. Mój kolega, lat 29, w zeszłym roku się ożenił. Stwierdził, że jest pod trzydziestkę i "najwyższy czas". Żona o jeden rok młodsza. Będę w mediach społecznościowych widziała wysyp ślubów wśród znajomych, już teraz go widzę. Mój daleki kuzyn, lat 28, w przyszłym roku bierze ślub. Kolejna znana mi osoba, która bierze ślub przed 30.
Zostanę starą samotną kobietą. Próbowałam seksu, ale miłość i małżeństwo nie dla mnie. "Stary kawaler" brzmi jakoś mniej strasznie niż "stara panna". Stare panny są wyśmiewane. Nie chcę być singielką, ale chcieć to nie znaczy móc. Błędy wychowawcze i brak doświadczeń związkowych pomimo 25 lat spowodowały, że jestem skazana na permanentną samotność. Czy mogę sobie w jakikolwiek sposób pomóc? Co robić?
Aż tu nagle, w wieku ok. 20 lat, dosłownie z dnia na dzień...Naszła mnie taka żałość, tak tęsknota... Tęsknota za bratnią duszą, drugą połówką, chciałam podzielić się z drugą osobą swoimi zainteresowaniami.Nigdy nie byłam w związku. Teraz myślę sobie, że wybór między związkiem a samotnictwem to wybór między dżumą a cholerą. I tu, i tam się cierpi. Samotnikom brakuje bliskości, drugiej połówki. Lecz ludziom w związkach/małżeństwach brakuje swobody, wolności, niezależności.
Codziennie zastanawiam się, dlaczego 95%dorosłych na całym świecie tworzy związki, bierze śluby, uprawia seks, 1% to nie interesuje, a ja.....Nie jestem ani po jednej, ani po drugiej stronie. Mam jakąś patologiczną nienawiść do tego, a z drugiej pragnę tego najbardziej na świecie.
Nie wiem, skąd to się wzięło. Moi rodzice nigdy się nie rozwiedli, w domu niczego (materialnie) nie brakowało, chodzili do pracy. Jedyne, co było nie tak, to seks stanowił temat zakazany. Chociaż nie tylko seks, ale i miłość. Nie miałam prawa się zakochać, bo "randki ogłupiają, dziewczynom chodzenie z chłopcami obniża oceny". To, co teraz przeżywam, to jakiś koszmar.
Dopiero w wieku 25 lat przeżyłam swój pierwszy raz. Próbowałam przygód na jedną noc, spodobało mi się, ale chciałabym ślubu, związku, seksu z miłości. Ale myślę, że nigdy tego nie przeżyję. Za pół roku będę mieć 26 lat. Pięciolecie 25-29 najgorsze pod tym względem. Mój kolega, lat 29, w zeszłym roku się ożenił. Stwierdził, że jest pod trzydziestkę i "najwyższy czas". Żona o jeden rok młodsza. Będę w mediach społecznościowych widziała wysyp ślubów wśród znajomych, już teraz go widzę. Mój daleki kuzyn, lat 28, w przyszłym roku bierze ślub. Kolejna znana mi osoba, która bierze ślub przed 30.
Zostanę starą samotną kobietą. Próbowałam seksu, ale miłość i małżeństwo nie dla mnie. "Stary kawaler" brzmi jakoś mniej strasznie niż "stara panna". Stare panny są wyśmiewane. Nie chcę być singielką, ale chcieć to nie znaczy móc. Błędy wychowawcze i brak doświadczeń związkowych pomimo 25 lat spowodowały, że jestem skazana na permanentną samotność. Czy mogę sobie w jakikolwiek sposób pomóc? Co robić?
Dzien dobry, problem o ktorym Pani pisze, jest złożony i dotyczy wielu sfer Pani życia. Z jednej strony Pani bardzo pragnie bliskości, a z drugiej nie nawiązuje Pani relacji. Odnoszę wrażenie, ze towarzyzy temu cierpienie, ból. W czym trudność? Dlaczego? Z jakiego powodu? Odpowiedzi na te i inne pytania może Pani znaleść na swojej psychoterapii.
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Witam, opisała Pani, jak sama to Pani określiła, bardzo skomplikowany, złożony i towarzyszący Pani od lat problem, dotykający wielu aspektów życia. W tym co Pani napisała odczytuję pewną trudność w określeniu samej siebie, swoich potrzeb. Jedyne co można polecić za pośrednictwem internetu, to rozważenie podjęcia psychoterapii. Kluczowa byłaby dobra diagnoza - określenie problemu, poznanie jego źródeł etc. pozwoli na zaplanowanie odpowiedniej pracy terapeutycznej. Proszę poszukać psychoterapeuty w pobliżu Pani miejsca zamieszania i zgłosić się na konsultację. Pozdrawiam i życzę powodzenia.
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.