Jestem w związku już 8lat z moim partnerem. Nie mamy dzieci, choć niby mój partner pragnie je mieć..

Opis pytania: "Pytanie w kategorii kryzys w związku". Sedno Pani dylematów. Związki przechodzą różne etapy. Od fazy zakochania, przez fazę dojrzałej miłości, ale i kryzysy, których wspólne przejście daje większy poziom zrozumienia, zaangażowania i bliskości. W opisywanej przez Panią relacji, widać duże dysproporcje związane z podziałem obowiązków, odpowiedzialnością za sytuację materialną, przestrzenią na rozwój osobisty. Wybrzmiewa z Pani słów ogromne zmęczenie, przeciążenia, brak satysfakcji ze związku. Sytuacja nie jest przyjemna, ale też nie jest patowa. Praca nad poprawą komunikacji w relacji, przejrzystym komunikowaniem swoich potrzeb i oczekiwań, wyodrębnienie przestrzeni dla siebie może wiele zmienić w Waszej relacji, ale również w Pani samopoczuciu. Może Pani również dojść do wniosku, że potrzebuje Pani większej zmiany. Warto się zastanowić, co jest dla Pani aktualnie i w perspektywie kilku najbliższych lat ważne i podjąć kroki ku zmianie sytuacji.

Życzę odwagi i cierpliwości!
Aleksandra Zaród

Witam ,czytając zrozumiałam ,że niepokoi się Pani o męża i Waszą zmianą relacji w związku. Na pewno Wasz związek wszedł w inną fazę i następuje być może zmiana ,ale to zrozumiałe gdyż jak Pani pisze jesteście ze sobą już 8 lat.Mąż Pani na pewno ma dużo emocji związanych z przebytym zawałem,który bardzo na Niego wpłynął .A to powoduje, żenie radząc sobie daje upust temu.Pani próbuje je odczytać i nie rozumie Pani dlaczego się tak zmienił. Warto spróbować porozmawiać o o tym co Państwo czujecie i opowiedziec sobie jak teraz kazdy z Was odczuwa nowa sytuacje po tym zdarzeniu. ,Czego oczekujecie od siebie ponownie .Pod tymi emocjami kryją sie na pewno jakieś uczucia ,które są trudne i być może nowe dla Was .Zmiana sytuacji finansowej ,choroba ,brak stabilności,nadmiar obowiązków na pewno zmienia relacje w związku.Proszę próbować rozmawiać lub skontaktować się z terapeutą ,który pomoże zrozumieć i ustabilizować komunikację w Państwa relacji.Powodzenia Danuta Skrzypczak

Szanowna Pani,
Jeżeli chodzi o problemy relacyjne, trudno jest się o nich jednoznacznie wypowiedzieć, nie znając całego kontekstu sytuacji. Z tego co Pani pisze, choroba partnera była momentem zwrotnym w związku. Jednak kiedy zaczyna dochodzić do przemocy (psychicznej lub fizycznej) nie należy przechodzić obok tego obojętnie...
To są działania, których nie można usprawiedliwiać.
Napewno trudno jest być w relacji, w której człowiek czuje się samotny i niezrozumiany. Dlatego najlepszym rozwiązaniem, dzięki któremu poczułaby się Pani spokojniej, jest psychoterapia.
Pozdrawiam,
Karolina Koczur

Dzień dobry,
Dziękuję, że zdecydowała się Pani podzielić swoją historią.
Rozumiem, że znalazła się Pani w bardzo trudnym momencie swojego życia i że takie doświadczenia, jak te, które Pani opisuje, mogą budzić wiele trudnych emocji – poczucie niepewności, frustracji, czy nawet bezsilności. To zupełnie naturalne, że w takiej sytuacji pojawia się wiele pytań i wątpliwości, szczególnie gdy dotyczy to ważnej relacji, która trwa już tyle lat. Chciałabym, aby wiedziała Pani, że to, co Pani czuje, jest ważne i zasługuje na pełną uwagę.
Chciałabym zwrócić uwagę na zasoby, które Pani posiada, ponieważ pomimo wszystkich trudności, które Pani przeżywa, są one niezwykle istotne. Stabilna praca, którą Pani wykonuje, daje Pani niezależność finansową i możliwość zapewnienia sobie bezpieczeństwa. To bardzo ważne i świadczy o Pani ogromnej sile oraz zdolności do radzenia sobie z przeciwnościami. Niezależnie od tego, co wydarzy się w relacji z partnerem, ma Pani podstawy, aby stworzyć dla siebie stabilne i bezpieczne życie.
Z opisu wynika, że w ostatnim czasie relacja z partnerem uległa dużej zmianie, co wiąże się z jego doświadczeniem choroby, ale również z jego zachowaniami, które zaczęły przekraczać Pani granice. Krzyki, podnoszenie głosu czy nawet ręki…rozumiem, że są to czynniki, które powodują, że w tej chwili nie czuje się Pani w tej relacji do końca bezpieczna – a to właśnie poczucie bezpieczeństwa jest podstawą każdej zdrowej więzi. Chciałabym podkreślić, że ma Pani pełne prawo do wyznaczania swoich granic i egzekwowania ich, szczególnie wtedy, gdy czuje się Pani zagrożona lub niedoceniona. Stawianie granic jest wyrazem troski o siebie i swoje potrzeby – to ważne, aby o tym pamiętać.
Jeśli czuje Pani, że trudno jest samodzielnie zmierzyć się z tymi wyzwaniami, zachęcam, aby korzystać z zasobów, które są wokół Pani, takich jak wsparcie rodziny czy przyjaciół. Proszę spróbować porozmawiać z bliskimi o swoich trudnościach – często osoby, które nas kochają, mogą pomóc dostrzec rzeczy, które z naszej perspektywy mogą być trudne do zauważenia. To wsparcie może być niezwykle pomocne w chwilach, gdy czuje się Pani przytłoczona.
Warto także zastanowić się nad swoimi potrzebami i oczekiwaniami wobec tej relacji. Czy Pani czuje, że w tym związku może być sobą? Czy partner odpowiada na Pani potrzeby tak, jak Pani tego potrzebuje? Tego rodzaju pytania mogą pomóc w lepszym zrozumieniu, co jest dla Pani ważne i czego oczekuje Pani od związku. Jeżeli rozmowa z partnerem jest możliwa, warto spróbować otwarcie porozmawiać o swoich odczuciach – jasno przedstawić swoje potrzeby i wyjaśnić, co jest dla Pani trudne.
Proszę jednak pamiętać, że jeśli sytuacja w związku budzi w Pani poczucie zagrożenia lub przekraczania granic, warto zastanowić się, czy potrzebne jest dodatkowe wsparcie – być może rozmowa z psychologiem lub terapeutą, który pomoże Pani spojrzeć na sytuację z innej perspektywy i znaleźć najlepsze rozwiązania dla siebie. Troska o siebie jest podstawowym prawem każdego człowieka, a korzystanie z pomocy innych – czy to bliskich, czy specjalistów – jest wyrazem odwagi i siły.
Życzę Pani dużo siły i spokoju w tej trudnej sytuacji. Proszę pamiętać, że ma Pani prawo zadbać o siebie i swoje potrzeby. W razie potrzeby, jestem tutaj, aby pomóc.