Jestem w związku z mężczyzną od ponad 20 lat. Mam 45. Mamy dwóch synów i jesteśmy małżeństwem od pół

Jestem w związku z mężczyzną od ponad 20 lat. Mam 45. Mamy dwóch synów i jesteśmy małżeństwem od pół roku. Wychowałam się w domu z ojcem alkoholikiem. Mam syndrom DDA. Zdarzało się wcześniej, że miałam wybuchy złości, wyzywałam męża, nawet biłam. Miałam ataki agresji, zarówno do męża, jak i dzieci. W trakcie kłótni mąż również mnie wyzywał, a nawet uderzył kilkukrotnie. Nasza relacja wisiała na włosku. Kilkukrotnie rozpoczynałam terapię DDA. niestety nie dokończyłam żadnej. Mieliśmy cztery spotkania z psychologiem par. Mąż wówczas na pytanie psycholog, dlaczego tu jest odpowiedział, że po to, abym zrozumiała, że potrzebuję terapii. Powiedział, że konflikty w domu wynikają z mojego syndromu i jeśli ja się zmienię, to w domu będzie spokój. Wówczas podjęłam decyzję, że muszę to zrobić dla siebie i dzieci i zmienić schematy, które uruchamiałam w sytuacji zagrożenia, a które były wynikiem niezaspokojenia pragnień mojego małego, wewnętrznego dziecka. Od trzech miesięcy uczestniczę w webinarach i grupie wsparcie. Od trzech miesięcy nie jestem agresywna, potrafię radzić sobie w sytuacji stresowej i nie daję ponieść się emocjom. Niestety w sytuacji, kiedy mam np. inne zdanie niż mąż - po prostu różnica zdań, albo powiem coś nie tak, jak on sobie to wyobraża, słyszę od niego słowo XXX. Wszystko to na przełomie tych trzech ostatnich miesięcy. Potem przychodzi i mówi przepraszam, i że mam rację, że nie może tak do mnie mówić. Tłumaczy się, że jest to jeszcze tzw. przyzwyczajenie z dawnych czasów i przy różnicy zdań on myśli, że ja będę znowu agresywna i dlatego uruchamia wyzwiska. Mówi, że potrzebuje teraz czasu, aby przestać mnie wyzywać i, że muszę uważać na każde słowo, bo wszystko może go uruchomić. Ostatnio znowu powiedział podczas rozmowy XXX że to wszystko moje wina, że tak do mnie mówi.
Proszę o podpowiedź czy moja obecna postawa podczas wyzwisk, czyli przerwanie rozmowy, informacja, że nie wolno mu do mnie tak mówić, czyli tzw. stawianie granicy jest prawidłowe, czy powinnam inaczej reagować i zrozumieć, że on potrzebuje czasu.