Jestem zamknięta w sobie, jak sobie z tym radzić?

Dzień dobry,
Jeśli ma Pani poczucie, że nieśmiałość i brak zaufania są nadmierne i z ich powodu Pani cierpi, to może warto rozważyć skorzystanie z pomocy psychoterapeuty o wykształceniu psychologicznym. Po postawieniu diagnozy specjalista dobierze taką formę pracy, która pomoże Pani w jak najkrótszym czasie poradzić sobie z problemem. Pisze Pani o toksycznej atmosferze w domu, jeśli w dzieciństwie była Pani ofiarą przemocy emocjonalnej, słownej lub fizycznej, to trudności w zaufaniu mogą wypływać z Pani trudnych doświadczeń. Jednak niezależnie od przyczyny trudności można nad nimi pracować.
Jeśli nie ma Pani możliwości skorzystać z psychoterapii to może Pani spróbować skorzystać z podręczników samopomocy, chociaż przezwyciężenie samodzielne pewnych utrwalonych problemów może być trudne, choć nie niemożliwe np.:Ch. Padesky, D.Greenberger "Umysł ponad nastrojem. Zmień nastrój poprzez zmianę sposobu myślenia" lub S.C.Hayes, S.Smith "W pułapce myśli" czy M.McKay, J.C.Wood, J.Brantley "Terapia dialektyczno-behawioralna".
Pozdrawiam

Witam,
szuka Pani odpowiedzi, która powinna znajdować się w bezpiecznym domu i dobrym dzieciństwie. Jeśli chciałaby Pani odzyskać to, co straciła na starcie, najlepiej udać się na psychoterapię. Z pewnością będzie to trudna i bolesna podróż, ale jeśli jest jakakolwiek droga ku lepszemu, z pewnością będzie prowadzić przez najgorsze.
Pozdrawiam serdecznie,
Dominik Gebler

Dzień dobry,
Pyta Pani o to jak żyć pełnią życia i otworzyć się na ludzi. Tak naprawdę nie ma jednej „złotej” i uniwersalnej odpowiedzi na tak zadane pytanie. Ważne jest to, co Pani stoi na drodze aby się otworzyć. Czy są to uczucia jakie pani przeżywa, doświadczenia z przeszłości a może oczekiwania – co się zdarzy, gdy się Pani przełamie. Powodów jest tyle ile ludzi. Dlatego pierwszym krokiem jest odpowiedź na pytanie: Jakie są Pani indywidualne powody zamknięcia w sobie? Stawia Pani hipotezę, że przyczyna może tkwić w dzieciństwie i jest to bardzo prawdopodobne. Relacje z rodzicami i bliskimi w okresie dzieciństwa są niezwykle ważne i kształtują naszą osobowość. Ale mimo tego, jak istotny jest wpływ środowiska rodzinnego, człowiek rozwija się całe życie i w każdym momencie może rozpocząć proces zmiany w sobie (zmiany myślenia, przeżywania, zachowania). Procesowi temu służy psychoterapia. Dlatego zachęcam Panią by odnalazła Pani w mieście swojego zamieszkania Ośrodek Psychoterapii lub indywidualny gabinet psychoterapii i rozpoczęła proces zmiany i samorozwoju. Psychoterapia może dać Pani wiele satysfakcji poprzez zmianę starych schematów. Może uwolnić Panią od dyskomfortu psychicznego. Ważne by pamiętać, że terapia nie jest procesem krótkoterminowym, nie dostanie Pani szybkich i jednoznacznych odpowiedzi od terapeuty. Ale też zmiany mogą być bardziej stałe gdy da się im czas. Terapeuta pomoże Pani odnaleźć odpowiedzi w sobie, rozwinąć umiejętności przydatne w radosnym życiu i odbudować umiejętność mówienia o sobie i o swoich uczuciach.
Życzę powodzenia i mocno trzymam za Panią kciuki.

Dzień dobry.
Czytając Pani pytanie widzę, że ma Pani duży wgląd w przyczyny swoich problemów. To rzeczywiście musiało być trudne dla Pani, że w rodzinie, w której się Pani wychowywała, uczucia dzieci nie były ważne. Być może ta toksyczność o której Pani pisze polegała jeszcze na czymś?
Niestety nasza psychika jest tak skonstruowana, że wiedza o przyczynach nie wystarcza aby się pozbyć problemów. Rozumiem Pani tęsknotę za radością w życiu i za chęcią otwarcia się na różne doznania życiowe. Jest Pani w w wieku kiedy te aspekty są bardzo ważne. Trudno funkcjonować ze swoim zamykaniem się w sobie i brakiem zaufania gdy widzi się, że można żyć inaczej.
Nie mogę doradzić nic więcej jak tylko sugestię konsultacji psychologicznej i być może terapii.
Pozdrawiam
BarbaraTubielewicz

Witam,
Sytuacja w rodzinie o której Pani pisze rzeczywiście często ma potężny wpływ na późniejsze losy i radzenie sobie w życiu. Brak rozmowy o uczuciach, zainteresowania tym, co się z dzieckiem dzieje nierzadko powoduje zamknięcie w sobie i trudność z zaufaniem. Polecam Pani psychoterapię grupową. Tam, w bezpiecznej atmosferze można odnaleźć nowe sposoby bycia z drugim człowiekiem i drogę do otworzenia się na ludzi. Jeśli nie poczuje się Pani gotowa na terapię grupową, polecam udać się do psychoterapeuty na terapię indywidualną. Ważne aby zrobiła Pani pierwszy krok i tym samym otworzyła drzwi do nowego sposobu bycia. Na początku psychoterapii zarówno indywidualnej jak i grupowej pracuje się tak, aby mogła Pani poczuć się bezpiecznie i nabrać zaufania. Nie trzeba od razu mówić o trudnych sprawach, choć można.
Pozdrawiam i życzę powodzenia w szukaniu swojej drogi,
Agnieszka Złotowska

Szanowna Pani
rozmawiać o uczuciach można się nauczyć, nawet jeśli przez lata było to przez otoczenie zabraniane i negowane. Samej będzie Pani trudno to zrobić dlatego zalecam podjęcie psychoterapii. Pozdrawiam