Jesteśmy młodym małżeństwem. Od jakiegoś czasu nie dogaduje się z mężem. Trwa to od roku. Małżeństwe

Dzień dobry,
Przykro mi, że czuje się Pani osamotniona w związku i niejako odrzucona... To, co mnie jednak uderzyło w Pani opisie to to, że bardzo dużo miejsca poświęciła Pani charakterystyce swojego męża - temu jaki jest, czego potrzebuje, co lubi. Zastanawiam się, jaka Pani jest i czego Pani potrzebuje? Chociażby, czy pragnie Pani założenia rodziny z mężem? Czy komunikuje Pani mężowi wyraźnie swoje potrzeby? Czy jest coś, czego się Pani obawia? Czy są jakieś momenty kiedy Pani czuje, że mąż jest Panią zainteresowany? Jakie to momenty? Jak Pani wtedy na to zainteresowanie odpowiada i reaguje? Życie związku to szereg sprzężeń zwrotnych, stąd trudności w relacjach mają ogromnie złożony charakter. Ich dynamika uwzględnia życie pary, to - w jakie role partnerzy wchodzą wobec siebie; jak i wyjątkowość / odmienność każdego z partnerów / współmałżonków - to, jakie każdy z nich ma potrzeby, ideały, wyobrażenia na temat związku. To, że Pani czuje się osamotniona w swojej relacji i nieusatysfakcjonowana, nie musi oznaczać, że mąż odczuwa podobnie. Może być jednak i tak, że i mąż odczuwa w relacji pewną zmianę, frustrację, której faktycznie nie wyraża. Trudno to ocenić na podstawie Pani pytania. Potrzeba tu przyjrzeć się i przysłuchać danej parze.
Może mąż zgodzi się na konsultację w ramach terapii par choćby ze względu na to, że Pani miałaby widzieć jej potrzebę i sens?
Jeśli nie ma takiej możliwości, pomocne mogłoby też być dla Pani, gdyby sama rozpoczęła Pani psychoterapię indywidualną. Nie możemy zmienić innych. Druga osoba zmienić się może tylko jeśli tego chce. My natomiast możemy zmienić siebie. Czasami naprawa związku zaczyna się od pracy nad samym sobą. Psychoterapia otwiera oczy na to, jak budujemy relacje i pozwala zrozumieć, co i jak innym dajemy / bierzemy. Może warto pójść tą drogą? Miłość wobec drugiej osoby wyraża się też w trosce o samego siebie.
Pozdrawiam serdecznie i życzę Pani (i Państwu) powodzenia,
MN

Pani pisze, że mąż nie zawsze tak się zachowywał, co oznacza, że ​​w pewnym momencie jego życia wydarzyło się coś, co tak radykalnie zmieniło jego zachowanie. Zachowanie męża Pani ma charakter unikania. Dzieje się tak, gdy człowiek doświadcza jakiejś życiowej porażki, straty, przeszkody nie do pokonania lub rozczarowania, przez co traci zainteresowanie różnymi aspektami swojego życia i widzi w nim mniejszy sens. Nie ma jednak co brać tego do siebie, tym bardziej, że sam mąż Pani potwierdza, że ​​nadal kocha Panią. Zamiast tego lepiej byłoby wspierać męża w tej sytuacji. Skoro sam mąż nie pójdzie na psychoterapię (co w jego przypadku byłoby idealnym rozwiązaniem), warto, aby Pani sama była trochę psychoterapeutką w sensie zapewnienia mu swojego empatycznego zrozumienia. Można postarać się nie krytykować go (jeżeli Pani to robi) za to, że spędza zbyt dużo czasu w Internecie, zamiast poświęcać go Pani lub obowiązkom domowym. Możliwe, że już stara się maksymalnie, na ile jest w stanie w swoim obecnym stanie. Można zapytać go o jego plany życiowe, jak skutecznie je realizuje, co chciałby poprawić w swoim życiu, aby sprawiało mu więcej radości i zainteresowań. Być może bezpodstawnie przypisuje sobie winę za pewne niepowodzenia, przez co szuka w sobie różnych braków. Można zwrócić uwagę na to, czy ma odpowiednią ilość zdrowego snu, zdrową dietę i wystarczającą ilość aktywności fizycznej. Nowe pozytywne wrażenia, komunikacja z naturą - podróże, koncerty itp. Bardzo się przydadzą. I oczywiście świetnym pomysłem byłoby zapisanie się Pani na psychoterapię, gdyż pozwoli to na poprawę własnego samopoczucia i pewności siebie, dogłębne zrozumienie swojej sytuacji i dostrzeżenie sposobów na jej poprawę. Najważniejsze jest, aby pamiętać, że z Panią wszystko w porządku, a to, co przydarza się Pani mężowi, wynika z winy okoliczności, a nie jego czy Pani winy.