kryzys zyciowy

Z całą pewnością obecnie czuje się Pani źle, ale to jak najbardziej zrozumiała reakcja na stratę, jaką jest rozstanie z bliską wciąż Pani osobą. Pisze Pani, że sobie nie radzi. Nie dziwię się, że takie jest Pani postrzeganie sytuacji, ja jednak dostrzegam (mimo niewielu informacji), że ma Pani zasoby do poradzenia sobie. Jednym z nich jest prośba o radę - umiejętność skorzystania z pomocy w trudnej sytuacji życiowej, to bardzo dojrzała cecha a zwrócenie się o tę pomoc - jeszcze dojrzalsza. Nie oznacza to, że natychmiast poczuje Pani ulgę, bo zranione uczucia bywają bolesne w skutkach i potrzebują czasu, ale pisze Pani też, że dużo płacze i, wbrew pozorom, to kolejna wiadomość potwierdzająca Pani wewnętrzną siłę. Wiele osób w podobnym położeniu nie jest w stanie rozpłakać się z obawy, że wpadną w rozpacz, której nie będą w stanie zatrzymać. Pani płacze, czyli czuje dość siły w sobie by zmierzyć się ze swoim smutkiem. Bo ten smutek jest naturalną rzeczą, gdy jest nam źle. Tak, jak naturalne jest, że z każdą kolejną łzą będzie Pani w końcu odczuwać ulgę, aż wreszcie także ukojenie. Jeśli cokolwiek mogę Pani doradzić, to przebywanie wśród życzliwych Pani osób, znalezienie czasu na to, co sprawia Pani przyjemność. Być może w związku z sezonem wakacyjnym uda się Pani choćby krótki wyjazd, najlepiej również w towarzystwie przyjaciół, koleżanek, krewnych. I nawet jeśli jakiś czas będzie Pani potrzebowała chwili na popłakanie, to proszę pamiętać o tym, co napisałam wyżej - to naturalne i przybliżające Panią do dobrych chwil. Oczywiście, że warto też porozmawiać o tym z kim zaufanym. Może nawet ze specjalistą. Pozdrawiam Panią ciepło i życzę wszystkiego dobrego. Ten smutek minie. Zapewniam Panią.