Mam 12 lat i pytanie dotyczące nietypowego problemu, otóż mam duży problem z bliskimi relacjami rodz

Mam 12 lat i pytanie dotyczące nietypowego problemu, otóż mam duży problem z bliskimi relacjami rodziców. Nie mogę znieść widoku ich bliskości, bardzo mnie to męczy psychicznie. Zaczęło się to na początku tego roku, gdy zaczęła się kwarantanna spowodowana covid-19. Do tej pory nie zauważałam takich rzeczy, naprawdę nie jestem w stanie stwierdzić czy teraz się to zaczęło, czy dopiero zaczęłam to zauważać, bo jestem w okresie dojrzewania. Jednak wiem, że zawsze w pewnym stopniu mnie taka relacja denerwowała, kiedyś jednak jedyne co zauważałam, to przykładowo klepanie po udzie, poprostu zwykła zaczepka, teraz widzę inne rzeczy, których bym naprawdę nie chciała. Nie ma między nimi stosunku, jednak takie zaczepki mojego ojca bardzo mi przeszkadzają. Czasem mówi też sprośne żarty. Najgorsze jest to, że robi to przy mnie oraz mojej siostrze, i wogole o to nie dba, czasem mam wrażenie że proboje zrobić mi na złość. Dużą rolę może tutaj też grać moja relacja z ojcem- nigdy nie dogadywaliśmy się dobrze, jednak kiedyś było to tylko takie drażnienie, bo mamy podobne charaktery, obaj jesteśmy impulsywni i nerwowi. Teraz ta relacja kompletnie nie jest zdrowa, on się zastanawia dlaczego, a głównym problemem są te jego zachowania wobec mojej mamy. Doszło to do takiego stopnia, że irytuje mnie gdy wchodzi do pokoju w którym przebywam, jego głos, każdy ruch, wszystko mnie irytuje, i to bardzo. W głowie jedyna moja myśl to-przepraszam tutaj za słownictwo-"zamknij się".
Ogólnie nikt kogo znam nie ma takiego problemu jak ja, więc nie mam komu się zwierzyć, a bardzo mnie to męczy.
Na początku, gdy to sue zaczęło, mówiłam im że mam z tym problem, i prosiłam by przestali, ale mojego tatę bardziej to śmieszyło, i jedyne co słyszałam, to że tak poprostu jest i ma być i że to normalne. W dodatku ciągle mi mówili żebym lepiej się cieszyła że się kochają, nie jak niektórzy rodzice. Ale w ten sposób tylko sprawiali, że czułam się okropnie, oraz samotna z tym problemem, myślałam że coś jest ze mną nie tak. Na początku naprawdę potrafiłam płakać tak okropnie, że zastanawiałam się czy wszystko że mną okej. Z czasem stałam się bardziej zamknięta, już nie jestem zbyt wesoła w ich towarzystwie, jeszcze gdy jestem sama z mamą, to jestem w stanie być wesoła, ale gdy przychodzi tata, kompletnie tracę humor. Jest on wyjątkowo denerwującym człowiekiem.
Potrafiłam mieć kompletne załamanie nerwowe, chciałam leżeć i patrzeć w sufit, być sama, chciałam płakać, ale już nie potrafiłam. Czuję że to wszystko brzmi wyjątkowo głupio, i samolubnie, oczywiście że chcę ich szczęścia, ale mam taki problem, i chciałabym sama sobie pomóc. Trudniej jest teraz to pisać, bo w tym momencie nie mam złego humoru jak wtedy, ale czuję że jest nijako. W ogóle mam sezonowe humory. Na początku tego miesiąca kompletnie byłam zdruzgotana, czasem, w gorsze dni, chciałam umrzeć, miałam zły humor bez powodu (chociaż wszystko to nawiązuje do tej relacji rodziców), było naprawdę źle, teraz jest dobrze, nie jestem smutna, jednak czuje się nijako. Ojciec zauważył że jest coś ze mną nie tak, I na jakiś czas przestał się tak zachowywać wobec mamy, więc troszeczkę czułam Się lepiej, ale gdy to zauważył, znowu się zaczyna. Już nie mogę na nich- siedzących obok siebie-patrzeć nie myśląc o tym, o czym bym nie chciała. Zastanawiałam się nad psycho-terapeutą w zeszłym miesiącu, gdy czułam się tak źle, ale teraz, gdy jest lepiej- a raczej będę kontynuować nazywaniem tego "nijakim" czasem- nie jestem co do tego przekonana, bo nie chcę żeby wszyscy się nade mną litowali, czuję się żałośnie, szczególnie z takim dziwnym problemem, intymnym, oraz nie chce już o tym rozmawiać, zawsze tylko myślę, że "chce poprostu aby było inaczej i to tyle". Zastanawia mnie czy na przykład w przyszłym miesiącu znów będę czuła się fatalnie przy nich, jak wcześniej, i czasem naprawdę mam nadzieję że tak będzie, bo nie cierpię tego nijakiego uczucia. Czy powinnam udać się jednak do terapeuty? Dodam jeszcze tylko, że prześladuje mnie ciągły strach, z wielu rzeczy które robię, myślę, lub mówię, na przykład, ciężko mi jest mówić o tym o czym tu mówię, bo boję się, że gdy to powiem, coś się moim rodzicom stanie, i to będzie moja wina, bo o nich źle mówiłam. Nie wierzę w to, jednak ten strach nie daje mi spokoju. Drugi przykład, to jakiekolwiek czynności, np. Jeśli teraz się nie pomodlę, to komuś z mojej rodziny stanie się coś złego.
Ostatnia rzecz- jestem dojrzała jak na mój wiek, w ocenie własnej, oraz ocenie innych.

Przepraszam z góry za ten chaotyczny tekst, jednak pisałam tu to, co przychodziło mi do głowy, czasem ze spóźnieniem :)