Mam 13 lat i jestem dziewczyną od dłuższego czasu mam wszystkiego dość, mam niską samoocenę, czuję ż

Okres dojrzewania, w którym teraz jesteś, może powodować mnóstwo silnych i trudnych do zniesienia uczuć. To jest taki "rollercoaster", kiedy bardzo dużo w Twoim ciele i sercu się zmienia. Piszesz dużo o smutku i on sam w sobie nie jest chorobą. To normalne, że czujemy różne emocje i czasami są one dla nas nieprzyjemne. Niemniej, to nie oznacza, że nie warto wtedy poprosić o wsparcie, wręcz przeciwnie. Jeśli czujesz się źle, to najlepszym pomysłem jest powiedzieć o tym komuś - tak, jak robisz to teraz, brawo! Być może jest w Twoim otoczeniu ktoś, najlepiej dorosły, komu ufasz i komu możesz opowiedzieć o tym, co czujesz. Być może pomoże on zrozumieć, skąd te uczucia i wspólnie wymyślicie, co można zrobić, by poczuć się lepiej. Takim zaufanym dorosłym może być też pedagog w szkole lub psycholog (w szkole, gabinecie), z którym można porozmawiać o wszystkich, najtrudniejszych nawet rzeczach. Możesz spróbować poprosić rodziców o to, by zapewnili Ci możliwość rozmawiania z nimi regularnie. Trzymam kciuki i pozdrawiam serdecznie. Paulina Gołaska

Dzień dobry. Zakładam, że gdyby Twoje samopoczucie nie było dla Ciebie problemem, nie pisałabyś o tym tutaj. To ważne - sami najlepiej znamy siebie i swój organizm i jeśli coś zaczyna nas niepokoić, to zazwyczaj oznacza to, że w naszym życiu nastąpiły zmiany, które odbieramy negatywnie. Smutek, o którym piszesz może być jedynie przejściowym stanem, potęgowanym m.in. przez okres dojrzewania, przez który przechodzisz. Nie mniej niezwykle istotne jest ocenienie, czy Twój nastój wymaga specjalistycznego wsparcia. Zachęcałbym Cię do kontaktu z psychologiem (bez wiedzy rodziców może to być np. psycholog szkolny lub pracownik telefonu zaufania); chyba, że jesteś gotowa swoimi trudnościami podzielić się z bliską Ci osobą dorosłą, która nie tylko może Cię wesprzeć w Twoich trudnościach, ale też umożliwić nawiązanie kontaktu z wybranym przez Ciebie psychologiem.

Pozdrawiam, Bartosz Neska