Mam 13 lat. Od jakiegoś czasu czuję się źle ze swoim ciałem - dokładniej z wagą. 4 miesiące temu pos

Mam 13 lat. Od jakiegoś czasu czuję się źle ze swoim ciałem - dokładniej z wagą. 4 miesiące temu postanowiłam przejść na dietę. Zaczęłam, więc długotrwałe głodówki. Wyrzucam jedzenie, mówię rodzicom, że jadłam w szkolnej stołówce, chowam jedzenie i potem spuszczam w toalecie. Z wagi 50 kg przy wzroście 160cm zeszłam do 45 kg w ciągu 2 tygodni. Intensywnie ćwiczyłam. Moją pasją jest taniec, wiec dużo się ruszam. Biegam wieczorami, jeżdżę na rowerze i skacze dużo na trampolinie. Przez długi czas wartość kaloryczna moich posiłków wynosiła 50-100kcal. Zazwyczaj jem małą szklankę płatków. I to tyle. Pije dużo wody, na początku czułam głód teraz już go nie czuję. W majówkę miałam okres przejadania się. Co doprowadziło mnie to myśli samobójczych i do cięcia się. Byłam załamana (ciągle jestem) ponieważ z wagi 44 kg w ciągu 9 dni waga pokazała 47 kg. Chciałam się zabić, nie widzę sensu życia. Nie śpię w nocy. Budzę się co godzinę i moja pierwsza myśl to co dziś ,,zjem" co przygotuje dla rodziny. Lubie gotować i piec dla rodziny, potem tego nie jem albo udaje, że jem. Zaczęłam tą dietę, ponieważ mój brat docinał mi dosyć mocno. Bardzo mi było z tego powodu bardzo przykro. Gdy się objadalam w majowke, czułam się jak śmieć... a potem prowokowalam wymioty, piłam herbatki przeczyszczające itp. Okresu nie mam od 4 miesięcy. W sumie się cieszę. Po objadaniu się miałam też tak, że nie chciałam żyć i leżałam w łóżku i płakałam. To wszystko wieże się też z tym, że niedawno, a dokładnie 5 miesięcy temu straciłam ważna dla mnie osobę... przyjaciółkę. Bardzo za nią tęsknię. Od dziś znów zaczęłam głodówke. Chce ważyć 36 kg. Ludzie mi mówią, że zmieniłam się z charakteru. To prawda teraz wolę być sama, rzadko się odzywam. Pod salą siedzę sama. Zawsze byłam duszą towarzystwa, teraz tak nie jest. Mój wychowawca również to zauważył. Wziął mnie na rozmowę i pytał czy mam jakieś problemy -oczywiście powiedziałam, że nie. Mówił mi, że stałam się bardziej zamknięta w sobie, a czasami zachowuje się agresywnie. Z jednej strony chcę być taka sama ja kiedyś, a z drugiej nie mogę znieść osoby, która stoi w lustrze i widzi grubą świnię.... mam zeszyt gdzie pisze do siebie takie typu rzeczy... Nienawidzę jedzenia, nienawidzę siebie i swojego ciała. Nie chce żyć. Nie ma to sensu... nie wybacze sobie, że zaczęłam się obzerac... moi rodzice zaczynają coś podejrzewać, mówią mi, że jestem blada, że mam suche ręce itp. Mam dosyć wszystkiego. Zawsze woleli mojego brata i nagle zaczęli się mną zajmować. Kłócę się z nimi o jedzenie... znaleźli u mnie worek z kanapkami i wtedy zaczęli się martwić. Boje się, że jak pójdę do wychowawcy i mu o tym powiem (moja koleżanka o wszystkim wie i powiedziała, że jeśli ja tego nie powiem to ona zrobi to za mnie) wiec się boje, że mój nauczyciel o wszystkim powie rodzicom... ja tego nie przeżyje. Oni mnie zabiją, będą wściekli nawet gorzej... czuje się gruba, w lustrze tez widzę wielki brzuch, biodra, obrzydliwe uda... nienawidzę tego. Odchudzanie stało się moją obsesją... nie wiem co robić, ja siebie zaakceptować. Nie wiem dlaczego z dnia na dzień chciałam się odchudzić. Nadal chce.... ale czuje,ze nie wytrzymam tego psychicznie. Nie wiem co mam robić i co mi jest...
Pozdrawiam