Mam 13 lat, ważę 41 kg mam 162 cm wzrostu. Miesiączkowałam, lecz około rok temu po nagłym schudnięci
2
odpowiedzi
Mam 13 lat, ważę 41 kg mam 162 cm wzrostu. Miesiączkowałam, lecz około rok temu po nagłym schudnięciu miesiączka zaniknęła. Miałam okres w którym wymiotowałam jedzenie które spożywałam oraz miałam myśli samobójcze. Regularnie wyrzucam jedzenie oraz unikam spożywania go. Przez cały czas myśle o kaloriach i staram się jeść jak najmniej. Nie podoba mi się moje ciało i wciąż staram się schudnąć. Czy to oznacza, że mogę mieć anoreksję?
Dzień dobry,
proszę jak najszybciej sięgnąć po pomoc specjalisty zajmującego się zaburzeniami odżywiania. Sytuacja jest mocno niepokojąca, zarówno ze względów zdrowotnych ( zanik miesiączki z powodu niskiej wagi ) jak i psychicznych. Prawie na pewno mówimy o zaawansowanej anoreksji.
Życzę wszystkiego dobrego
proszę jak najszybciej sięgnąć po pomoc specjalisty zajmującego się zaburzeniami odżywiania. Sytuacja jest mocno niepokojąca, zarówno ze względów zdrowotnych ( zanik miesiączki z powodu niskiej wagi ) jak i psychicznych. Prawie na pewno mówimy o zaawansowanej anoreksji.
Życzę wszystkiego dobrego
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Witaj!
opisana przez Ciebie sytuacja, w tym utrata wagi, brak miesiączki (amenorrhoea), obsesyjne myślenie o kaloriach, unikanie jedzenia oraz negatywny obraz własnego ciała, może wskazywać na zaburzenia odżywiania, w tym anoreksję (anorexia nervosa).
Anoreksja to poważna choroba, która wpływa zarówno na ciało, jak i na psychikę, i wymaga wsparcia specjalistów. Objawy, które opisujesz, takie jak wymiotowanie po jedzeniu, wyrzucanie posiłków czy dążenie do dalszego odchudzania mimo niedowagi, są bardzo niepokojące. Twoje myśli samobójcze świadczą o dużym cierpieniu emocjonalnym, które wymaga natychmiastowej pomocy.
Co możesz zrobić teraz?
1. Porozmawiaj z kimś, komu ufasz. Może to być rodzic, nauczyciel, opiekun lub inna osoba, która Cię wspiera. Ważne jest, żebyś nie trzymała tego w sobie – nie musisz tego przechodzić sama.
2. Skontaktuj się z lekarzem. Wizyta u pediatry lub lekarza rodzinnego jest bardzo ważna. Lekarz pomoże Ci ocenić stan zdrowia fizycznego i skieruje Cię do odpowiednich specjalistów, takich jak psycholog, psychiatra czy dietetyk.
3. Poszukaj pomocy psychologicznej. Terapia to kluczowy element leczenia anoreksji. Psychoterapeuta pomoże Ci zrozumieć, co leży u podstaw Twojego problemu i nauczy Cię, jak radzić sobie z emocjami w zdrowy sposób.
4. Nie obwiniaj się. Anoreksja to choroba, która często wynika z trudnych doświadczeń, jak stres czy presja społeczna. Poproszenie o pomoc to oznaka siły, a nie słabości. Zasługujesz na wsparcie i troskę.
Anoreksja ma poważny wpływ na zdrowie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Niedobór składników odżywczych może prowadzić do osłabienia organizmu, problemów hormonalnych (np. brak miesiączki), spadku energii, a także do problemów z sercem i innymi narządami. Im szybciej otrzymasz pomoc, tym większa szansa na wyzdrowienie.
Pamiętaj, że nie jesteś sama. Są osoby, które chcą Ci pomóc i zależy im na Twoim zdrowiu oraz samopoczuciu. Zrób pierwszy krok i porozmawiaj z kimś o tym, przez co przechodzisz. Zasługujesz na wsparcie i zrozumienie.
Pozdrawiam serdecznie
Jola Flejszar-Olszewska
opisana przez Ciebie sytuacja, w tym utrata wagi, brak miesiączki (amenorrhoea), obsesyjne myślenie o kaloriach, unikanie jedzenia oraz negatywny obraz własnego ciała, może wskazywać na zaburzenia odżywiania, w tym anoreksję (anorexia nervosa).
Anoreksja to poważna choroba, która wpływa zarówno na ciało, jak i na psychikę, i wymaga wsparcia specjalistów. Objawy, które opisujesz, takie jak wymiotowanie po jedzeniu, wyrzucanie posiłków czy dążenie do dalszego odchudzania mimo niedowagi, są bardzo niepokojące. Twoje myśli samobójcze świadczą o dużym cierpieniu emocjonalnym, które wymaga natychmiastowej pomocy.
Co możesz zrobić teraz?
1. Porozmawiaj z kimś, komu ufasz. Może to być rodzic, nauczyciel, opiekun lub inna osoba, która Cię wspiera. Ważne jest, żebyś nie trzymała tego w sobie – nie musisz tego przechodzić sama.
2. Skontaktuj się z lekarzem. Wizyta u pediatry lub lekarza rodzinnego jest bardzo ważna. Lekarz pomoże Ci ocenić stan zdrowia fizycznego i skieruje Cię do odpowiednich specjalistów, takich jak psycholog, psychiatra czy dietetyk.
3. Poszukaj pomocy psychologicznej. Terapia to kluczowy element leczenia anoreksji. Psychoterapeuta pomoże Ci zrozumieć, co leży u podstaw Twojego problemu i nauczy Cię, jak radzić sobie z emocjami w zdrowy sposób.
4. Nie obwiniaj się. Anoreksja to choroba, która często wynika z trudnych doświadczeń, jak stres czy presja społeczna. Poproszenie o pomoc to oznaka siły, a nie słabości. Zasługujesz na wsparcie i troskę.
Anoreksja ma poważny wpływ na zdrowie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Niedobór składników odżywczych może prowadzić do osłabienia organizmu, problemów hormonalnych (np. brak miesiączki), spadku energii, a także do problemów z sercem i innymi narządami. Im szybciej otrzymasz pomoc, tym większa szansa na wyzdrowienie.
Pamiętaj, że nie jesteś sama. Są osoby, które chcą Ci pomóc i zależy im na Twoim zdrowiu oraz samopoczuciu. Zrób pierwszy krok i porozmawiaj z kimś o tym, przez co przechodzisz. Zasługujesz na wsparcie i zrozumienie.
Pozdrawiam serdecznie
Jola Flejszar-Olszewska
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.