Mam 14 lat i mam dużo myśli samobójczych, tnę się. Chodziłam do psychologa przez 7 miesięcy i mi nic

Samo chodzenie do psychologa nie pomaga. Piszac, ze to Pani nie pomoglo, mam poczucie, ze liczyla Pani, ze ktos wezmie za Pani los odpowiedzialnosc i zatroszczy sie o Pania. Gdy pisze Pani o probie samobojczej i pytaniu, co sie stanie po niej - zaklada Pani, ze ta proba bedzie nieudana. Gdzie w tym wszystkim jest Pani przezywanie i czego Pani potrzebuje? Rozumiem i czytam, ze jest coraz gorzej. W trosce o swoje zycie, powinna Pani powrocic do relacji terapeutycznej lub pozostawac w scislym/regularnym kontakcie z psychiatra.
ps. Po nieudanej probie samobojczej jest hospitalizacja.

Masz 14 lat i potrzebujesz pomocy. To, że miałaś kontakt z psychologiem i Ci nie pomógł (mówiłaś mu o swoich myślach dotyczących odebrania sobie życia? udało Ci się przed nim naprawdę otworzyć?), nie oznacza, że nie ma wyjścia z tej sytuacji. Napisałaś, że masz myśli samobójcze i się okaleczasz - to są objawy (poważne, nie wolno ich zignorować, bo zagrażają Twojemu życiu! Nawet taka próba samobójcza "na próbę" może się okazać skuteczna lub nieodwracalna w skutkach np. uszkodzenie mózgu do końca życia). Ale jaka jest przyczyna Twojego stanu? Co takiego trudnego przeżywasz aktualnie, że nie widzisz już innych rozwiązań? Wiem, że masz 14 lat i potrzebujesz zgody dorosłych na rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. Porozmawiaj z najbliższą Ci osobą, o tym co się z Tobą dzieje i koniecznie idźcie do lekarza psychiatry (psychiatra i psycholog to nie ten sam zawód), aby pomógł Ci zapanować nad trudniejszymi objawami. Wtedy i praca z psychologiem będzie znacznie łatwiejsza i dająca lepsze efekty.
Zrobiłaś już bardzo dużo pisząc tu o sobie. Nie poddawaj się.

Przesyłam ciepłe myśli.

Ola Zaród.

Dzień dobry. :) Rozumiem, że świat, w którym żyjemy może być przytłaczający, a ból psychiczny tak silny, iż nie widzimy wyjścia z danej sytuacji. Warto pamiętać, że stan emocjonalny ulega zmianie, a decyzja o odebraniu sobie życia jest decyzją nieodwracalną. Skoro szukasz odpowiedzi - obecny jest element walki. Warto pamiętać, że podjęcie próby samobójczej może skończyć się kalectwem lub nieodwracalną utratą zdrowia (jeśli próba ta nie zakończy się "pomyślnie").
Jesteś osobą bardzo młodą, zapraszam na wizytę. Wierzę, że z każdej sytuacji jest bezpieczne wyjście, jeśli obecny jest stan depresyjny, być może zalecane będzie podjęcie terapii lekami. Nie poddawaj się!

Witam serdecznie,
Polecam aby powiedzieć osobie bliskiej o wszystkim, rodzicowi, komuś z rodziny, najlepiej, aby podjąć szybciutko leczenie farmakologiczne u lekarza psychiatry - jest to w pierwszej chwili najważniejsze, z tego powodu, aby leki pomogły unormować stan samopoczucia, aby podnieść nastrój, który tak obniżony nie wspiera w wyzdrowieniu ani w lepszym funkcjonowaniu, a nawet sprawia to, że człowiek nie widzi wyjścia z sytuacji w której jest. Jeżeli unormujemy ten stan farmakologicznie (lekarz psychiatra się tym zajmuje, warto się otworzyć, wiele osób korzysta z leczenia u takiego specjalisty będących w depresji itp., stanach lub innych) i jest to ok, a nawet bardzo pomocne w poprawie stanu zdrowia, samopoczuciu z tym zw, z trudnościami. Odpowiedni psycholog natomiast wesprze aby poradzić sobie na dany trudny moment, jak również w dłuższym okresie, tak, aby łatwiej było sobie poradzić z różnymi trudnymi, wymagającymi wsparcia i pracy psychologicznej tematami, tym co absorbuje, tak, abyś znalazła w sobie zasoby i pomimo trudności umiała sobie poradzić lub skorzystać po prostu w cięższych chwilach z wsparcia. W odpowiedzi również na pytanie, oczywiście trafia się do szpitala psychiatrycznego (wiele osób mających depresje lub inne dolegliwości/ objawy, zaburzenia ma dobre odczucia zw., z pobytem - takie same jak w zwykłym szpitalu nawet). Można oczywiście i nawet polecam to zrobić pilnie z troski o Twoje/ Pani zdrowie udać się do lekarza psychiatry, można to zrobić prywatnie lub na nfz - jest to jednak pilne, aby zrobić to teraz, wziąć ze sobą osobę dorosłą - rodzica lub opiekuna (w przypadku gdyby nie miał ktoś rodziców) - bo wymagana jest zgoda w przypadku osoby niepełnoletniej. Jak również zapraszam w celu wsparcia psychologicznego, warto podejść do leczenia kompleksowo, całościowo. Łatwiej powinno być już po pierwszych kilku tygodniach brania leków (wdrożenia leczenia u psychiatry), jak zacznie się normować samopoczucie, nastrój z tym zw, łatwiej będzie pracować psychologicznie i psychoterapeutycznie, gdy zacznie się poprawiać z czasem samopoczucie. Życzę odwagi, otwarcia się na to, aby dać sobie pomóc, nawet gdy jest Pani/ Tobie trudno mocno, to wiedz, że są osoby, które chcą i mogą Cię wesprzeć i że warto zrobić pierwszy lub kolejny krok w celu polepszenia swojego stanu zdrowia. Zapraszam, wesprę w trudnościach, mogę również pokierować do dobrego lekarza psychiatry. Zapraszam z osobą dorosłą - rodzic (lub opiekun uprawniony).
Pozdrawiam serdecznie i życzę siły w tym ciężkim dla Ciebie/ Pani czasie oraz odwagi, co do podjęcia leczenia i wsparcia.

Poszukaj wsparcia w kimś z Twojego otoczenia, na kim możesz teraz polegać, ale tylko po to, by ten ktoś towarzyszył Ci w znalezieniu profesjonalnej pomocy. Jest ona niezbędna, pozwoli Ci na "opanowanie" cięcia i towarzyszących Ci myśli samobójczych. Innego sposobu nie ma. Działaj!