mam 15 lat i nie czuję już radości z życia. Powoli tracę siły. Wszystko zaczęło się w szkole podsta
2
odpowiedzi
mam 15 lat i nie czuję już radości z życia. Powoli tracę siły.
Wszystko zaczęło się w szkole podstawowej. Nie miałam zbyt wielu znajomych, z powodu mojej nieśmiałości i niskiego poczucia własnej wartości. Nigdy nie umiałam się "porozumieć" z rówieśnikami. Pomimo chęci nawiązania kontaktu, zawieranie znajomosci przeważnie nie dochodziło do skutku.
Kiedy zaczęłam uczęszczać do liceum, stałam się jeszcze bardziej zamknięta w sobie. Nikt za bardzo nie chciał ze mną rozmawiać, pomimo mojego zaangażowania. Nagle zaczęłam być oceniania, obgadywana oraz wyśmiewana przez swoje "koleżanki"
Nie akceptuję siebie od lat, mam pełno kompleksów. Jedyną osobą, której się zwierzam jest moja matka, która uważa że wszystko gra. Ciągle powtarza: " w dorosłym życiu będziesz mieć dużo większe problemy".
Nie wiem już co robić, powoli tracę siły, nic mi nie sprawia radości, czuję się samotna i za każde niepowodzenie się obwiniam. Wydaję mi się, że jestem cholernie nieatrakcyjna fizycznie i duchowo. Staram się być miła i życzliwa dla ludzi. Strasznie boję się wizyty u specjalisty, gdyż wstydzę się swojego problemu. Coraz bardziej unikam ludzi, nie umiem utrzymać kontaktu wzrokowego, boję się mijać ludzi na ulicy. Z góry dziękuję za przeczytanie mojej nędznej wypowiedzi.
Wszystko zaczęło się w szkole podstawowej. Nie miałam zbyt wielu znajomych, z powodu mojej nieśmiałości i niskiego poczucia własnej wartości. Nigdy nie umiałam się "porozumieć" z rówieśnikami. Pomimo chęci nawiązania kontaktu, zawieranie znajomosci przeważnie nie dochodziło do skutku.
Kiedy zaczęłam uczęszczać do liceum, stałam się jeszcze bardziej zamknięta w sobie. Nikt za bardzo nie chciał ze mną rozmawiać, pomimo mojego zaangażowania. Nagle zaczęłam być oceniania, obgadywana oraz wyśmiewana przez swoje "koleżanki"
Nie akceptuję siebie od lat, mam pełno kompleksów. Jedyną osobą, której się zwierzam jest moja matka, która uważa że wszystko gra. Ciągle powtarza: " w dorosłym życiu będziesz mieć dużo większe problemy".
Nie wiem już co robić, powoli tracę siły, nic mi nie sprawia radości, czuję się samotna i za każde niepowodzenie się obwiniam. Wydaję mi się, że jestem cholernie nieatrakcyjna fizycznie i duchowo. Staram się być miła i życzliwa dla ludzi. Strasznie boję się wizyty u specjalisty, gdyż wstydzę się swojego problemu. Coraz bardziej unikam ludzi, nie umiem utrzymać kontaktu wzrokowego, boję się mijać ludzi na ulicy. Z góry dziękuję za przeczytanie mojej nędznej wypowiedzi.
Dzień dobry,
proszę jak najszybciej udać się z mamą do lekarza psychiatry. Opisywane przez Panią objawy mogą świadczyć o rozwijającej się depresji w jej ostrej fazie. Wizyta u lekarza nie jest powodem do wstydu, bo depresja nie jest chorobą, którą można się "zarazić" na własne życzenie albo z powodu własnych zaniedbań. To poważne zaburzenie zdrowia, które powstaje na skutek wielu czynników. Z całą pewnością jednak nie jest to wina osoby cierpiącej.
Proszę nie obawiać się takiej wizyty tylko jak najszybciej sięgnąć po pomoc, na którą Pani z absolutną pewnością zasługuje.
Pozdrawiam z życzeniami dużej siły
mgr Szymon Niemiec
proszę jak najszybciej udać się z mamą do lekarza psychiatry. Opisywane przez Panią objawy mogą świadczyć o rozwijającej się depresji w jej ostrej fazie. Wizyta u lekarza nie jest powodem do wstydu, bo depresja nie jest chorobą, którą można się "zarazić" na własne życzenie albo z powodu własnych zaniedbań. To poważne zaburzenie zdrowia, które powstaje na skutek wielu czynników. Z całą pewnością jednak nie jest to wina osoby cierpiącej.
Proszę nie obawiać się takiej wizyty tylko jak najszybciej sięgnąć po pomoc, na którą Pani z absolutną pewnością zasługuje.
Pozdrawiam z życzeniami dużej siły
mgr Szymon Niemiec
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Ojej, no nie ma co się bać specjalisty, podobne problemy spotykają wielu młodych ludzi i można w nich skutecznie pomóc. Optymalne byłoby udanie się do psychologa/psychoterapeuty z całą rodziną (Ty + rodzice). Jakby takie rozwiązanie było niemożliwe z jakiegokolwiek powodu - praca indywidualna z dobrym specjalistą bardzo Cię wesprze. Jeśli udasz się do dobrego psychologa/psychoterapeuty - jeśli uzna to za wskazane - skieruje Cię do psychiatry, żeby zapewnić Ci kompleksowe wsparcie. Jeśli najpierw udasz się do dobrego psychiatry - jeśli uzna to za wskazane - skieruje Cię do odpowiedniego psychologa/psychoterapeuty.
Jeśli z jakiegoś powodu i ta droga nie będzie w pełni możliwa - warto skorzystać z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży (jest on anonimowy, darmowy i można uzyskać tam wsparcie i... łatwo jest go wyszukać po tych hasłach - tutaj niestety algorytmy nie pozwalają dodawać numerów telefonów). Warto szukać wsparcia i są możliwości, by je uzyskać. Wszystkiego dobrego dla Ciebie, trzymaj się i szukaj wsparcia, jeśli go potrzebujesz!
Jeśli z jakiegoś powodu i ta droga nie będzie w pełni możliwa - warto skorzystać z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży (jest on anonimowy, darmowy i można uzyskać tam wsparcie i... łatwo jest go wyszukać po tych hasłach - tutaj niestety algorytmy nie pozwalają dodawać numerów telefonów). Warto szukać wsparcia i są możliwości, by je uzyskać. Wszystkiego dobrego dla Ciebie, trzymaj się i szukaj wsparcia, jeśli go potrzebujesz!
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.