Mam 15 lat i zaczęłam chodzić do liceum od miesiąca. Od dwóch lat boję się chodzić do szkoły. Zaczęł

Mam 15 lat i zaczęłam chodzić do liceum od miesiąca. Od dwóch lat boję się chodzić do szkoły. Zaczęło się od momentu w którym wszystkie dziewczyny w klasie odwróciła się ode mnie bez powtórnie. Ciągle mnie wyzywały, tworzyły plotki, niszczyły przedmioty osobiste... Zdecydowałam się na liceum muzyczne i zmieniłam miasto. Myślałam, że w końcu się ogarnę i nie będę się bać. Jednak tak się nie stało. Dobrze się uczę, ale mam wrażenie, że to nie wystarcza. Nie chcę mieć przyjaciół w klasie, bo boję się, że będą mnie wykorzystywać do lekcji, zranią i porzucą. Codziennie zastanawiam się, czy może nie mam jakieś choroby, czy nie mam kataru, gorączki. Boli mnie głowa, zimne ręce, czasami drgawki i wymiotuję, ale to nie wytłumaczenie dla moich rodziców. Choroba jest dla mnie wręcz jak wybawienie, ale co z tego, jeśli I tak muszę mieć przynajmniej 50% obecności, żeby zdać. Najlepiej czuje się w piątki i soboty, ale w niedzielę znowu zaczyna się stres czy dam radę, wieczorami płaczę i nie mogę przestać. W tym tygodniu myślę, że przesadziłam. Płakałam, wręcz ryczałam, gdy się szykowłam, ale doprowadziła się do porządku i wyszłam. Gdy sobie uswiadomilam w drodze do szkoły co mnie czeka to znowu się rozplakalam na środku ulicy i wróciłam do domu płacząc jeszcze przez pół godziny w poduszkę i zasnęłam. Przerasta mnie presja czasu, że chodzimy jak lalki które o danej godzinie wychodzą z klasy, jedzą i się uczą. Lecz najgorsi i tak są ludzie, nie chcę, żeby się na mnie patrzyli, mówili do mnie. Na przerwach jest tak głośno, że mam ochotę stanąć na środku korytarza, krzyknąć, żeby się zamknęli, rozkładać się i uciec z tamtąd. Piję zioła, biorę witaminy, jem zdrowo i ćwiczę, ale to nie pomaga. Jak mam sobie z tym radzić? Boję się iść do psychologa. Mamie powiedziałam że chyba mam jakiś problem, ale jak zaczęła mi zadawać pytania to nie mogłem odpowiedzieć. Chciałam powiedziec co mi dokładnie jest ale moje usta odmawiał posłuszeństwa, więc poszłam do swojego pokoju.