Mam 15 lat nie wiem co sie ze mną dzieje cały czas nie umiem się skoncetrować cały czas siebie obwin

Dzień dobry, absolutnie proszę nie myśleć o sobie jako głupiej i beznadziejnej. Czasami dopadaja nas złe nastroje, a jeśli takie samopoczucie przedłuża się, to jak najbardziej należy poszukać wsparcia. Jeśli nie możesz go uzyskać od rodziców, to możesz je znaleźć w gabinecie psychologa. Niestety na wizytę do psychologa musiasz udać się z rodzicami, gdyż takie mamy prawo. Jednak jest odstępstwo od tej zasady. Możesz pójść i porozmawiać z psychologiem szkolnym. W gabinecie psychologa szkolnego Twoje rozmowy są poufne i jeśli nie zechcesz, to nikt się o nich nie dowie. Ale tutaj również jest odstępstwo od zasady, bo gdy psycholog stwierdzi, że dzieje się coś złego w Twoim życiu, to będzie musiał zgłosić to do odpowiednich osób (rodziców, wychowawcy, na policję). Jednak ja namawiam Ciebie, abyś zdecydowała się na taką rozmowę, ponieważ psycholog szkolny, jeśli uzna za konieczne, może zaproponować rodzicom dalszą terapię u specjalisty. Wtedy rodzice zrozumieją, że potrzebujesz ich pomocy. Bardzo Cię proszę, nie rezygnuj z siebie, poszukaj wsparcia w szkole. Trzymam kciuki, Małgorzata Ostrowska

Witam, dorastanie to trudny moment w rozwoju, zmienne nastroje od głębokiego smutku po nagłą fale radości, poszukiwanie własnej tożsamości, trudności i niepowodzenia w relacjach z rówieśnikami, szukanie pokrewnej duszy. Twoi rodzice być może nie do końca rozumieją co się z Tobą dzieje, być może mają tyle problemów, że zaplątali się i nie potrafią ocenić sytuacji. Dla nich mówisz, że to jest wymysł, może akurat w tym momencie są skupieni na przyziemnych sprawach, rachunkach, kredytach albo też są w trudnym położeniu i starają się znależć rozwiązanie, trochę się rozmineliście. Zastanawiam się czy też nie jesteś samotna, trudno znaleźć ci przyjaciółkę, z którą było by łatwiej, która też być może ma podobnie. Jest to też etap kiedy po mału dorastasz, trzeba wybrać co się będzie chciało robić w życiu, po woli żegać dzieciństwo i przyjmować koleje zobowiązania, podejmować trudne decyzje. Mówisz o myślach samobójczych, to tak jakbyś poszukiwała sensu w życiu, trudno wybrać cel. Takie mysli przychodzą i odchodzą, ale warto z kimś porozmawiać. Jesteś młodziutką osobą, w szkole jest napewno szkolny psycholog lub pedagog, jesli uznasz, że możesz spróbować może lepiej się przekonać i umóweić na takie spotkanie. Pomoże ci to uporządkować swoi=je uczucia i myśli.
Pozdrawiam ewelina Włodarz - Zając

Dzień dobry, czytając list od Ciebie wyobrażam sobie, że nie jest Ci łatwo. Namawiam Cię, żebyś udała się do szkolnego psychologa, pedagoga lub do osoby bliskiej, której ufasz, która Cię wysłucha. Dzięki rozmowie myślę, że będzie Ci łatwiej zrozumieć przeżywane przez Ciebie trudności. Myślę, że życzliwy rozmówca może pomóc ci w złagodzeniu odczuwanego przez Ciebie cierpienia, może pomóc poszukać małych celów życiowych na których będziesz potrafiła się skoncentrować. Nigdy nie myśl o sobie, że jesteś głupia, podziwiam Twoją dojrzałość, którą się wykazałaś pisząc swój list. Pozdrawiam Monika Jankowska