Mam 17 lat, nie jestem osobą pełnoletnią, więc wiem, że to minus. Mam ze sobą problemy. Największym

Mam 17 lat, nie jestem osobą pełnoletnią, więc wiem, że to minus. Mam ze sobą problemy. Największym są chore napady paniki, chyba tak to mogę nazwać. Kiedyś w dzień mogłam funkcjonować normalnie, miałam je tylko w nocy. Teraz potrafię mieć i w dzień i w nocy, niespodziewanie, bez powodu. Utrudnia to życie codzienne, nie wiem kiedy mnie dopadnie nagły stan, w którym wiem, że sobie nie poradzę. W takich momentach czuję, że nie mogę oddychać, "zapowietrzam się". Czuje paniczny strach i lęk przed wszystkim, myślę, że zniszczę ze wszystkimi których mam moją jakąkolwiek relacje. Nie mam zbyt dużo osób blisko siebie, którym mogę ufać. Te napady są okropne, chcę się zabić i wiem, że w takich momentach dużo mi do tego nie brakuje. Myśli samobójcze występują również częściej, czasami bez powodu, czasami spowodowane trudnymi sytuacjami. Kolejną okropną sprawą w moim życiu jest strach przed ludźmi np na ulicy. Panika, że oni zaraz coś mi zrobią, że coś się wydarzy czego nie chce. Kontakt z nieznajomymi jak np. listonosz mnie potrafią przerażać. Zaczynam się trząść. Nie wiem co mam z tym zrobić. Niska samoocena, poczucie bezsilności i bycia okropną osobą to codzienność. Często odrzucam od siebie najbliższych, ponieważ nie chcę ich męczyć sobą, ale wiem że ich potrzebuję. Temat rodziców również jest trudny. Nie radzę sobie z codziennością, która momentami jest naprawdę trudna. Poszłam do szkolnego pedagoga, który jest psychologiem, jednak to się skończyło źle, musiałam przestać się komunikować z tą osobą. Chciałabym iść sama na jakiekolwiek leczenie do poradni na NFZ. Czy powinnam się starać o leczenie? O jakiegoś psychiatrę? Potrafię być zamkniętą osobą i sie boje tego wszystkiego dlatego piszę tutaj, potrzebuje pomocy, bo boję się, że w pewnym momencie coś po prostu pójdzie nie tak i myśli samobójcze przerodzą się w rzeczywistość, ale naprawdę bym chciała żyć, to wszystko mnie naprawdę przerasta...