Mam 18 lat, jestem bardzo nieśmiała i spokojna, bardzo wstydze się rozmawiać z obcymi, a nawet z oso

Mam 18 lat, jestem bardzo nieśmiała i spokojna, bardzo wstydze się rozmawiać z obcymi, a nawet z osobami bliskimi jeżeli w otoczeniu jest ktoś obcy, nie potrafię zrobić niczego jeśli ktoś na mnie patrzy i idąc ulicą lub będąc w jakimkolwiek miejscu publicznym mam cały czas wrażenie że inni ludzie komentują w myślach mój wyglad lub to co robię, nie nawidze jeść w miejscu publicznym i rozmawiać przez telefon przy innych ludziach, musiałam zrezygnować ze szkoły plastycznej z uwagi na to że nie będę w stanie namalować coś gdy nauczyciel będzie patrzył. Gdy miałam 14 lat miałam coś w rodzaju ataku paniki, myślałam że umieram, miałam mroczki przed oczami, kołatania serca itp, poszłam do lekarza i powiedzieli mi że to sprawy hormonalne, następny atak dostałam za rok i od tamtego czasu zaczęły się powtarzać często, miałam nawet lęk przed tym że dostanę atak jak będę gdzieś szła sama. Lekarka przepisała mi walidol i kazała sobie wmówić ze to tylko atak i za kilka min przejdzie. Często też w momencie relaksu, szczęścia nachodzi mnie taka negatywna myśl np że wydarzy się coś złego, że stracę bliska osobę, że pójdzie coś nie po mojej myśli, czasem nawet mam tak ze coś złego stanie się za np godzinę i wtedy zaczyna się strach przed tą chwilą. Mam tez różnie niepewności odnośnie tego co robię, albo np jak wychodzę z domu muszę nagrywać jak zamykam drzwi, albo że odłączam żelazko, bo inaczej cały czas bałabym się ze tego nie zrobiłam. Z jednej stroimy jestem do tego wszystkiego przyzwyczajona, a z drugiej chciałabym żeby było normalnie. Chciałbym tez dowiedzieć się co tak naprawdę mi jest i dokładnie ustalić przyczynę. Wspomnę też że w dzieciństwie byłam prześladowana przez rówieśników i w wieku 13-14 byłam też w toksycznej relacji gdzie pewna osoba mówiła mi same najgorsze rzeczy, a ja ją cały czas przepraszałam bo bałam się że ją stracę. Wspomnę też że moja babcia miała nerwice i mogę tez mieć przez to większą podatność