Mam 18 lat. Przez ostatnie dwa lata dużo przeszłam. Chłopak mnie zranił, zmuszał do seksu, nikomu o

Mam 18 lat. Przez ostatnie dwa lata dużo przeszłam. Chłopak mnie zranił, zmuszał do seksu, nikomu o tym nie mówiłam. Teraz już jest dobrze, ale rodzice dowiedzieli sie poł roku temu całej prawdy. Miałam nerwice, bylam zamknięta w sobie, uzalezniłam się od słodyczy więc moja matka przeszukała mój pokój i znalazła pamiętnik. Po tym wszystkim zabrała mnie do psychologa, teraz jest juz duzo lepiej... jednak drażni mnie moja własna matka. Nie mogę tego zrozumieć, przecież to osoba, z którą powinnam miec doskonałe relacje. Wiem, że moze straciła do mnie zaufanie, kiedy nic jej nie mowilam o swoich problemach, ale teraz nie mogę jej znieść. Drażhi mnie jej osoba, to, że cały czas przychodzi i chce nagle zmienić mnie w osobę, która jest niesamowicie rozmowna. Nie pozwala mi się nawet położyć w ciągu dnia, bo uważa, że znowu coś sie dzieje a ja jej nic nie mówię. Uwaza, ze jakbym miala taki charakter jak ona to wszystko by bylo dobrze, ze z nią nie bylo zadnych problemow, a ze mną ostatnio cały czas są. Mowi, ze mam inny charakter, ze jestem po prostu dziwna. Ma obsesje na punkcie zdrowia... nie potreafie zjesc sobie czegos na co mam ochote np nie zdriego kiedy ona jest w domu, bo nie chce mi sie sluchac jej wywodow.. czuje taki dziwny stres kiedy ona jest w domu, nie potrrafie czuc się swobodnie. Boje sie polozyc kiedy jestem zmeczona, bo nie nie chce wysluchiwac jej fochow, ze nic jej nie mowie, ze znowu zamykam sie w sobie. Ona uważa, ze to ona ma najlepszy charakter, ja ze jestem trudna i ze musze sie w koncu zmienic, bo nie da sie ze mna dogadac, Nie lubie z nia rozmawiać, ale się zmuszam i udaje, zeby znowu nie bylo czepiania sie. Najlepiej czuję się kiedy jej nie ma w domu, a najlepiej jak nikogo z domownikow nie ma w domu. Lubie samotność, czuje sie wtedy najlepiej i przestaje odczuwać taki lekki stres, takie napięcie. Tate sama nie wiem czy lubie czy nie. Prawie wgl go nie ma w domu, bo jezdzi tirami, poza tym nie jest jakiś rozmowny więc bardzo mi to ułatwia, ze chociaz z nim nie musze sie meczyc. Nie wiem czy ze mną jest coś nie tak... bo przeciez nie powinnam darzyc własnej rodziny takimi uczuciami. Bardzo proszę o jakąś pomoc. Czy to jest normalne? + jest jeszcze jeden problem, mam teraz chlopaka, przyjaznilam sie z nim rok i teraz zostalismy parą. Jest dobry i serdeczny, wiadomo, że jak kazdy popełnia błędy itp., ale kazdemu mowie, ze jest idelany, ze zniczym mnei nie denerwuje i mowie tylko jego dobre cechy, nie potrafie powiedziec, ze co9s robi zle chociaz wiem, ze np jest cos co mnie denerwuje. Nie wiem czemu, kazda przyjaciolka opowiada jak chlopak ją wkurzy i wgl, nie boi sie o tym mowic. A ja nie potrafie powiedziec zlego slowa na niego, chcociaz wiem, ze jest kilka spraw, ktore mi sie nie podobają. Nie rozumiem tego. Kreuje sobie kogos idealnego i w to chce wierzyc, chociaz wiem, ze nie jest ideany. Potrafie czasem innym nakłamac, zeby mysleli, ze jest ideałem. Bardzo proszę o jakąkolwiek pomoc, aby to zorzumieć.