Mam 19 lat, mój chłopak też. Niestety rodzice usłyszeli jak się kochamy i wpadli w szał, zakazali mi

witam, jesteście młodymi ludźmi, zakochanymi, sądząc po wieku w trakcie kończenia szkoły. Pani rodzice być może nastawili się na większe zaangażowanie z pani strony zbudowaniem sytuacji zawodowej, edkację. Pani rodzice być może w wielkim lęku zareagowali na ,,taką,, wiadomość i obawiają się co dalej. Tak naprawdę doszło do wymiany gorzkich słów bez konstruktywnej rozmowy, zapytania pani i pani chłopaka co zamierzacie, jak sobie wyobrażacie sytuacje w waszym związku, dalszą ścieżkę zawodową, jakie macie pomysły. Nie wiadomo też czy mają też realne argumenty przeciw pani chłopakowi, czy też uważają że ma na panią duży wpływ, albo nie zauważyli kiedy pani dorosła.

Dzień dobry, jest Pani prawnie osobą dorosłą, mogącą podejmować stosunki płciowe. Rodzice nie mają prawa zabraniać Pani mieć chłopaka i współżyć z nim, aczkolwiek podejrzewam, że ich reakcja wynika z troski, zagubienia i być może ich własnego strachu przed tym, że po prostu Pani dorosła. Myślę, że warto spróbować porozmawiać z nimi najpierw bez obecności chłopaka, przemyśleć sobie dobrze treść tej rozmowy i przedstawić konkretne argumenty dotyczące Waszego związku i tego, ze jest Pani osobą dojrzałą. Dopiero po takiej rozmowie i rozeznaniu sytuacji można zapytać rodziców czy nie chcieliby spotkać się również z Pani chłopakiem. W rzeczywistości może to była ich pierwsza, szokująca reakcja, która zdarzyła się pod wpływem impulsu. Pozdrawiam i życzę powodzenia! Agnieszka B.-B.

Dylemat, który opisałaś to punkt wyjścia do uznania co jest w życiu ważne, co jest wartością, a co tylko zaspokojeniem swoich potrzeb emocjonalno-fizycznych. Twoje poczynania i wybory okazały się inne niż oczekiwali rodzice. Przekonanie rodziców, że chłopak z którym podjęłaś współżycie seksualne, jest odpowiedni dla ciebie graniczyłoby z cudem. A dlatego, że rodzice kierują się innymi powodami niż ty z chłopakiem. I tu sugerowałabym rozmowę z rodzicami bez chłopka, by poznać ich racje, czym kierują się w życiu. I to bez chęci przekonania rodziców do chłopaka. Po rozmowie warto byś spisała te racje a obok dopisała swoje racje, które uważasz za wartości życiowe. Zachęcałbym też do kontaktu z psychologiem lub przewodnikiem duchowym, byś mogła uświadomić sobie co w życiu przynosi powodzenie i Miłość a co może być tylko narcystycznym traktowaniem siebie i drugiego człowieka.

Szanowna Pani. Jest Pani osobą dorosłą i w ramach obowiązującego prawa może Pani robić wszystko, na co ma Pani ochotę. Fakt jest taki, że Pani rodzice nie muszą go tolerować i wpuszczać do swojego domu. W mojej opinii należy jakiś czas przeczekać, a następnie porozmawiać z Pani rodzicami. Z uszanowaniem Wojciech Kopytek.

Dzień dobry,
dla wielu rodziców fakt rozpoczęcia współżycia przez ich dziecko jest trudny do zaakceptowania. Często zdarza się, że rodzice nie rozmawiają z córka czy synem o ich seksualności. Być może wzburzenie rodziców wynika z ich zaskoczenia co do faktu rozpoczęcia przez Panią pożycia seksualnego, jak również okolicznościami, w jakich miało to miejsce. Jednocześnie wiele zależy od ich postaw wobec seksualności, otwartości i umiejętności komunikacji. Być może słowa ojca wynikają z bezsilności i trudności w rozmowie, ponieważ nikt go nie przygotował do tego, by rozmawiać z Panią na tematy intymne. Być może reakcja wiąże się z obawą o Pani edukację (tę obecną, jeśli jest Pani w szkole) i ewentualnie te przyszłą. Warto spróbować podjąć ten temat z rodzicami na spokojnie, stwarzając też dla nich poczucie bezpieczeństwa. Ni mniej proszę pamiętać, że w świetle prawa jest Pani osobą dorosłą i współżyjąc nie czyni nic złego. Warto wziąć pod uwagę rozpoczęcie pracy i usamodzielnienie się.
Z uszanowaniem,
dr Monika Gmurek