Mam 20 lat i mam od roku chłopaka 3 lata starszego. Na początku wszystko było okej, wszyscy go lubie

Mam 20 lat i mam od roku chłopaka 3 lata starszego. Na początku wszystko było okej, wszyscy go lubieli itd. Lecz ostatnio zmienili zdanie i stwierdzili że go nie znają. Uznali, że jest cwaniakiem. Jemu i mi również jest bardzo przykro z tego powodu, bo oboje się staraliśmy, aby go zaakceptowali. Są wymagający, więc to było trudne. Gdyby nie miał np. matury byłby odrazu uznany za idiotę. Moi rodzice bardzo chcą, abym skończyła studia. Dlatego są niezbyt zadowoleni, że chciałam z nim pojechać na koncert. Słuchając tego, szczerze odechciało mi się gdziekolwiek jechać. Jestem taką osobą co chciałaby wszystkich zadowolić. Więc myśl, że są na mnie źli wpędza mnie w panikę. Mojemu chłopakowi również jest przykro, niezbyt chce przyjechać do mnie z powodu moich rodziców. Niestety moi rodzice zawsze byli bardzo wymagający względem ocen itd. Zazwyczaj również na mnie częściej był podnoszony głos niż na moją młodszą siostrę. Nadal jestem na utrzymaniu rodziców, studiuję więc bardzo ciężko mi się samej utrzymywać. Rozumiem lęk moich rodziców, którzy są opiekuńczy i chcieli aby mi się nic nie stało. Jednak jest mi przykro, że mają pretensję o ten wyjazd. Też chciałabym sobie gdzieś pojechać. Większość czasu spędzam w domu, na uczelni. Nie mam wielu przyjaciół, raczej jestem introwertykiem. Moi rodzice boją się, że zajdę w ciążę i nie skończę studiów, na czym im bardzo zależy. Uważam się za osobę odpowiedzialną i sama również chcę skończyć studia. Staram się zrozumieć ich wszystkie obawy, niestety jest mi trudno. Zwłaszcza, że mam 20 lat a nie 16, chyba jest to trochę różnica. Przykro mi jest kiedy widzę moich rówieśników na wyjazdach spędzających super czas. Ja również chciałabym spędzić czas z moim chłopakiem, który jest dla mnie najlepszym przyjacielem. Ostatnio z tego powodu jestem dość smutna, ciężko skupić mi się na nauce mimo zbliżającej się sesji. Często płaczę, czuje też nadmierny stres związany z Tą sytuacją.