Mam 23 lata i wraz z chłopakiem postanowiliśmy się usamodzielnić i wynająć razem mieszkanie. Jesteśm

Mam 23 lata i wraz z chłopakiem postanowiliśmy się usamodzielnić i wynająć razem mieszkanie. Jesteśmy w związku od 3 lat, wczesniej mieszkaliśmy z rodzicami na tym samym osiedlu, widywaliśmy się codziennie, oboje jesteśmy jeszcze w trakcie studiów. Ja jestem bardzo zżyta z rodziną i mam z nimi świetne relacje, chłopak jest mniej przywiązany do rodziców, jednak oboje równie bardzo chcieliśmy się usamodzielnić. Podjęcie tej decyzji wiązało się z rozpoczęciem pracy w zawodzie, czego nie chciałam wcześniej robić, sytuacja trochę mnie do tego zmusiła. Całe przygotowania do wspólnego mieszkania jak i przeprowadzka sprawiały mi ogromną radość ale gdy wszystko nastąpiło czar prysł. Dodam jeszce, że przez pierwszy tydzień zamieszkałam tam sama, chłopak był na wakacjach i chyba to też utrudniło mi sytuację. Nagle zostałam sama w nowym, obcym, pustym miejscu. Byłam przyzwyczajona do tego, że w domu zawsze ktoś był, raczej było nas dużo i do tego pies. Pies został z rodzicami, nie mogę zabrać go ze sobą i to jest dla mnie szczególnie trudne. W kazdej wolnej chwili uciekam do rodziców a gdy pora wracać kończy sie to płaczem. Mam poczucie, że dla mnie to za wcześnie, że mogłam zostać z rodzicami do zakończenia studiów, mam wątpliwości co do pracy, tęsknie za rodzicami, za psem, osiedlem, znanym mi otoczeniem, nawet okolicznymk sklepami, przychodnią...tu wszystko jest dla mnie obce, chodze poddenerwowana, budzę się nieszczęśliwa, płaczę. Mój chłopak pociesza mnie, że się przyzwychaję, sama chciałabym żeby tak było ale boję się, że któregoś dnia się poddam i wrócę do domu. Nie wiem nawet co byłoby dla mnie lepsze. To wszystko wiąże się z dużym stresem, odbija się na moim zdrowiu, bliscy się o mnie martwią. Mam poczucie, że w każdej chwili mogę wrócić do domu, bliscy zawsze mnie przyjmą. Lecz z drugiej strony mam nadzieję, że do wszystkiego się przyzwyczaję. Jednego dnia wydaje mi się, że juz jest lepiej z po chwili łapię „doła”. Do tego nie chce zawieźć chłopaka, on jest przeszczęśliwy że mieszka ze mną i nie wyobraża sobie powrotu do domu, tu jest mu zdecydowanie lepiej. Natomiast ze mną jest zupełnie odwrotnie. Codziennie mam 1000 mysli i wątpliwości, co 2 dzień jestem u rodziców. Mieszkamy w pięknym, nowym mieszkaniu na nowoczesnym osiedlu, wynajmujemy od znajomycj w okazyjnej cenie, każdy się zachwyca i zazdrości a ja jestem nieszczęśliwa i nie wiem czy to normalne. Boję się, że to samo nie przejdzie a ja będę się zadręczała coraz gorzej. Pomyślałam o wizycie u psychologa ale nie wiem czy moj problem nie jest zbyt błachy, boję się niezrozumienia i że mój problem nie zostanie poważnie potraktowany.