Mam 24 lata, i od 2 miesiecy mam diagnoze ‘chad’, juz po pierwszej wizycie lekarz zmienila mi leki z

Mam 24 lata, i od 2 miesiecy mam diagnoze ‘chad’, uz po pierwszej wizycie lekarz zmienila mi leki z SSRI na kwetiapin, i powiedziala ze wszystko wskazuje na chorobe dwubiegunowa, jestem w stanie wskazac kiedy dokladnie sie zle czulam, do wizyty u psychiatry sklonilo mnie powiklanie po bulimi, polaczonej z alkoholem i narkotykami, mialam perforacje dwunastnicy, wiec jak kazdy wie jest to powiklanie smiertlene, a przeciez chce zyc, tylko czasem nie chce. Mam dni gdzie moge pracowac nawet po 50 godzin w 4 dni, i mam dni ze 4 godzinna zmiana mnie wykancza. Czesto tez jak humor jest bardzo na gorze, robie plany, zakochuje sie w nieznanej mi osobie, pracuje lepiej i szybciej niz wszyscy, denerwuja mnie ludzie ktorzy za mna nie nadazaja, a czasem poprostu czuje sie tak fatalnie ze moge miec okres gdzie po 7-8 miesiecy nie sprzatam w mieszkaniu, bo gdy juz sie lepiej poczuje chce wychodzic robic inne rzeczy, ostatnio jednak wzielam sie za to wiec po 13 godzinach pracy posprzatalam cale mieszkanie skonczylam dopiero o 4 w nocy. Gdy mialam dobry czas myslalam ze sie zakochalam, bylam pewna, ale gdy dobre dni sie skonczyly brzydzilam sie soba i rowniez ta osoba. Wiec poprosilam o czas i dystans, gdy juz bylo lepiej znowu wrocilam, a gdy zle o wszystko sie klocilam i czulam nienawisc do niego, czasem gdy tez dobrze sie czulam, wtedy czulam ze zasluguje na kogos lepszego kogos kto mi dorowna, inteligencja, poziomem, a gdy nadeszedl dol obwinialam siebie jak moglam go tak potraktowac. Dodam ze leki SSRI szybko zaczely dzialac, i mialam wspanialy humor, jakby dostac nowe zycie. Niestety musialam przestac je brac i zaczac brac stabilizatory nastroju, ktore nie czuje zeby pomagaly, stalam sie bardziej drazliwa, agresywna, potrafie miec dni gdzie tylko placze, albo dni gdzie ciezko mi spac, nie mam apetytu i chodze nakrecona. A gdy czuje sie normalnie albo z duza energia mysle ze diagnoza jest bledna, i mam je ochote odstawic, ale gdy jestem przygnebiona i wracaja do mnie nawet w jakims stopniu mysli samobojcze, wtedy uswiadamiam sobie ze naprawde moge byc chora, albo ataki paniki ktore trzymaja mnie czasem godziny, i wtedy nawet jestem gotowa dzwonic na pogotowie, zeby zrobic wszystko zeby sie tak nie czuc.