Mam 29 lat, jestem DDA (ojciec alkoholik od mojego 6 roku życia). Pił średnio 2 razy na rok (ciągi a
3
odpowiedzi
Mam 29 lat, jestem DDA (ojciec alkoholik od mojego 6 roku życia). Pił średnio 2 razy na rok (ciągi alkoholowe). Obecnie po 20 latach picia był dwa razy na zamkniętym leczeniu i nie pije - na razie.
Mama wychowała mnie w przekonaniu, że kobieta ma być niezależna, samodzielna, zaradna i ma sobie dawać radę w życiu bez mężczyzny.
Wyniosłam z domu wizerunek mężczyzny obiboka, co w niczym nie pomaga, nie można na niego liczyć i zawsze było dla niego problemem np. podjechać gdzieś samochodem.
Dziś faktycznie jestem niezależna, mieszkam sama we własnym mieszkaniu, mam znajomych - koleżanki, przyjaciół, dobrą pracę itd. Mam za sobą też kilka nieudanych związków z mężczyznami. Zawsze widzę w nich wady i nie doceniam tego, że się starają. Nie lubię też dotyku, jestem zimna w uczuciach. Nie lubiłam chodzić za rękę i np. pocałunków.
Mój ojciec nigdy mi nie powiedział, że jestem dla niego ważna, nie chwalił. Zawsze wszystko było źle, albo "można było zrobić lepiej". Nie przytulał mnie, nie całował, nie głaskał po głowie, jak siadałam mu na kolanach to mnie odpychał. I taka ja jestem dziś w stosunku do mężczyzn. Mam problem z tym i sama nie wiem już co mam zrobić? Jak się "otworzyć"? Jak się przekonać, że mężczyzna nie jest zły tak jak mój ojciec.
Jakieś rady? Jakaś książka do przeczytania? Na prywatną terapię na pewno się nie zdecyduję bo zwyczajnie nie mam na to pieniędzy.
Mama wychowała mnie w przekonaniu, że kobieta ma być niezależna, samodzielna, zaradna i ma sobie dawać radę w życiu bez mężczyzny.
Wyniosłam z domu wizerunek mężczyzny obiboka, co w niczym nie pomaga, nie można na niego liczyć i zawsze było dla niego problemem np. podjechać gdzieś samochodem.
Dziś faktycznie jestem niezależna, mieszkam sama we własnym mieszkaniu, mam znajomych - koleżanki, przyjaciół, dobrą pracę itd. Mam za sobą też kilka nieudanych związków z mężczyznami. Zawsze widzę w nich wady i nie doceniam tego, że się starają. Nie lubię też dotyku, jestem zimna w uczuciach. Nie lubiłam chodzić za rękę i np. pocałunków.
Mój ojciec nigdy mi nie powiedział, że jestem dla niego ważna, nie chwalił. Zawsze wszystko było źle, albo "można było zrobić lepiej". Nie przytulał mnie, nie całował, nie głaskał po głowie, jak siadałam mu na kolanach to mnie odpychał. I taka ja jestem dziś w stosunku do mężczyzn. Mam problem z tym i sama nie wiem już co mam zrobić? Jak się "otworzyć"? Jak się przekonać, że mężczyzna nie jest zły tak jak mój ojciec.
Jakieś rady? Jakaś książka do przeczytania? Na prywatną terapię na pewno się nie zdecyduję bo zwyczajnie nie mam na to pieniędzy.
Z tego, co pani pisze wynika, że Pani mózg nauczył się w dzieciństwie pewnych mechanizmów radzenia sobie z sytuacjami trudnymi, np. strategii "umiesz liczyć- licz na siebie", dodatkowo Pani emocje zostały zamrożone, a być może nigdy nie miała Pani szansy nauczyć się, jak je przeżywać, wyrażać, rozpoznawać i nazywać, stąd m.in. Pani nieudane związki. Zachęcałabym jednak do skorzystania z psychoterapii, są też psycholodzy, którzy przyjmują w ramach NFZ lub pakietów medycznych oferowanych przez pracodawców.
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Dzień dobry. Świadomość problemów, o których Pani pisze, oraz gotowość do zmiany to ogromny atut, który może Pani wykorzystać, by poprawić jakość swojego życia. Opisuje Pani trudności w relacji z ważną dla Pani osobą - rodzicem. Na podstawie tego, jak wyglądają takie nasze wczesne doświadczenia, wykształcamy w sobie pewne przekonania i zasady - jak ta, o której Pani pisze ("Kobieta musi być niezależna"). To, co sprawdzało się w przeszłości, nie zawsze pomaga nam dziś. Z tego powodu wskazane jest przepracowanie tych doświadczeń, które do chwili obecnej zdają się wpływać na postrzeganie świata i zachowanie. Warto również poszerzyć repertuar swoich zachowań i reakcji, tak aby nie przynosiły one strat ani cierpienia. W mojej ocenie zasadna byłaby praca z psychoterapeutą. Rozumiem, że nie zawsze terapia prywatna leży w zasięgu naszych możliwości. Warto spróbować w poradni zdrowia psychicznego - można zapisać się do dowolnej, wymagane jest skierowanie od lekarza psychiatry lub rodzinnego. Pozdrawiam serdecznie i trzymam kciuki.
Uważam, że praca z terapeutą jest konieczna aby uporządkować, nazwać trudne przeżycia z przeszłości. Podczas terapii dostrzegamy związek pomiędzy teraźniejszością a dzieciństwem.
Polecam terapię indywidualną np.: na NFZ lub terapię grupową np.: //dda.org.pl/mityngi-polskie/
Książki, które warto przeczytać, np.:
Toksyczni Rodzice- S.Forward
Czas na wyleczenie – T. L. Cermak, J.Rutzky
Dorosłe Dziewczynki z rodzin Dysfunkcyjnych – E. Herzyk
Polecam terapię indywidualną np.: na NFZ lub terapię grupową np.: //dda.org.pl/mityngi-polskie/
Książki, które warto przeczytać, np.:
Toksyczni Rodzice- S.Forward
Czas na wyleczenie – T. L. Cermak, J.Rutzky
Dorosłe Dziewczynki z rodzin Dysfunkcyjnych – E. Herzyk
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.