Mam 30 lat 2letnie dziecko męża od 5 lat. Mieszkamy osobno u rodziców moich . opiekuje się dzieckiem

Witam, z informacji jakie Pani podaje, słusznie niepokoi się Pani swoim stanem. Nie musi to być jeszcze depresja, ale jest jakiś kryzysowy stan, ogromne napięcie, które warto zatrzymać, nie dopuszczając do pogłębienia. Zachęcam Panią do wizyty u psychoterapeuty/psychologa. Proszę nie czekać i zadbać o siebie. Pozdrawiam serdecznie. Anna Bernatowska

Jeśli to nie depresja ani dystymia to może jest tak, że nie jest Pani szczęśliwa. Mogło się tak zadziać, że w natłoku codziennych obowiązków zapomniała Pani o sobie. Przestała zadawać sobie pytania typu: czego potrzebuję? co mam ochotę zjeść, wypić? co mówi moje ciało, czego ono potrzebuje? Kilka spotkań z psychologiem pozwoliło by nakreślić Pani potrzeby, ustalić plan dnia, wytyczyć małe cele, których realizacja mogłaby sprawić Pani radość. Sprawdzić Pani relację z bliskimi. Poszukać odpowiedzi na pytanie dlaczego czasem jawią się jako źli. Może nie szanują Pani granic, albo Pani owych granic nie zakreśla grubą kreską. W opisie jest sporo literówek. Proszę sprawdzić poziom żelaza we krwi, hormony tarczycy. Czasem przy niedoborach i zaburzeniach hormonalnych pojawiają się spore wahania nastroju. Spadek energii przeradza się we frustrację i złość jeśli nie ma możliwości odpoczynku. Jeśli występują zaburzenia poznawcze typu: literówki, rozkojarzenie, zaburzenia pamięci krótkotrwałej, chwilowe przerwy w myśleniu (zaburzenia toku myślenia), zapominanie o czym się opowiadało ...
to podłoże może być medyczne (morfologia, tarczyca, cukrzyca, alergie pokarmowe, skutek przyjmowanych leków). Pozdrawiam Patrycja Abbink

Dzień dobry. Proszę udać się na konsultacje do psychoterapeuty i zadbać o siebie tak, aby lepiej funkcjonować na codzień. Pozdrawiam Piotr Włodarczyk

Dzień dobry,
jeżeli zauważa Pani u siebie niepokojące objawy, utrudniające funkcjonowanie i relacje z innymi osobami, warto odnaleźć przyczynę i wdrożyć leczenie. Nie zawsze źródło trudności musi mieć charakter biologiczny. Warto, by zabrała Pani ze sobą na konsultację psychologiczną wyniki badań medycznych oraz - jeżeli to możliwe - historię poprzednich terapii, by kolejny specjalista wdrożył inne rozwiązania lub zmodyfikował te już stosowane, by nie powtarzać tego, co nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. Ni mniej zastanawiające jest, dlaczego napisała Pani, że mieszkacie Państwo osobno w domu rodziców? Z czego to wynika? Kiedy pojawiły się u Pani w/w objawy? Czy jakiekolwiek zaproponowane dotychczas ćwiczenia/treningi przyniosły pożądane rezultaty? Ti tylko nektrie pytania, które zadać.
Z uszanowaniem,
Dr Monika Gmurek