Mam 30 lat , a czuję się niedorajdą. Zostałam wychowana kierując mnie przez matkę , żebym siedziała

Mam 30 lat , a czuję się niedorajdą. Zostałam wychowana kierując mnie przez matkę , żebym siedziała w domu sprzątała i gotowała, jej to pasowało , zawsze powtarzali ,: masz co jeść i gdzie mieszkać szukaj dobrej pracy , a dobra praca wiadomo, że z doświadczeniem , więc tak niespełniając oczekiwan rodziców tkwiłam w domu w depresji spowodowanej też od gimnazjum stresem co poskutkował na problemy hormonalne, tarczycę , nadnercza , owłosienie niby nie takie straszne , ale było to dobijające , jak również przez problem nietolerancji glutenu zawsze zle się czułam. Wwyszłam z uwarunkowania chce coś w koncu działać, ale nie mam ani dobrych perspektyw zawodowych , tylko więcej ambicji jedynie w głowie , ani możliwości najmu pokoju, a mieszkanie z rodzicami mnie nadal trzyma w miejscu. Czuję , że jestem nauczona wygody , rozleniwiona w działaniach i rozleniwiona w myśleniu . Zaczęłam chociaż brać za siebie odpowiedzialność . Boli mnie , że w tym wieku tak twię w miejscu , ale nie chce mi się działać , jedynie mam chęć w myślach . Poszłam na podyplomówkę , kierunek ciężki ale rozwojowy , ale ciężko mi to rozumieć . Czy rozumie ktoś moją specyfikę bycia? Nie chcę być leniwa, nie chce nie mieć swoich oszczędności, nie chce uchodzić na głupka, a tak ciągle wychodzę bo dodtakowo jestem /byłam bardziej introwertyczką co mi też wiele utrudnia i daje wiele ograniczeń .Pytanie jakby przełamać wygodę ,,damowania'' i chcieć działać bo to wcale mi szczęscia nie daje tylko dobija , że jestem matką polką