Mam 31l,troje dzieci. Wychowywala mnie babcia, przez ostatnie lata laczyla nas niezwykła więź. W pon

Po tak krótkim czasie i utracie bliskiej osoby ma Pani prawo przeżywać żałobę. Jeśli jednak Pani czy osoby bliskie zauważają, że sytuacja może znacząco zagrażać Pani życiu lub zdrowiu, zalecałabym wizytę u psychiatry.

Wydaje się, że jest Pani sobą zaniepokojona, stara się zrozumieć swój stan, nadać mu racjonalny sens, sprawić by był jakoś wytłumaczalny mimo poczucia czy też obawy, że poziom przeżywanych emocji przekracza dopuszczalną skalę.

Przyglądanie się swojemu funkcjonowaniu na co dzień przestrasza, jednocześnie, w swojej wypowiedzi jak gdyby sama stara się Pani nadać wagę temu, że coś jest silnie przeżywane. I słusznie. Zachęcam, by w dialogu z terapeutą pozwolić wyrazić się temu pełniej, odzyskując, jak sądzę, istotne na tę chwilę, poczucie bezpieczeństwa.

Jeśli pytanie o depresję, jest pytaniem o to czy warto, czy mam prawo się sobą zająć, odpowiem zdecydowanie twierdząco. Nie chciałbym jednakże podsycać Pani obaw wyrokując o diagnozie klinicznej tylko na podstawie opisu. W celach diagnostycznych, bądź też by wesprzeć się farmakoterapią warto skorzystać z konsultacji z psychiatrą. Decyzję o tym można również podjąć w porozumieniu z psychoterapeutą. Jestem przekonany, że mimo intensywności przeżywanego cierpienia, korzystając ze wsparcia będzie Pani w stanie powrócić do poczucia sensu i siły w swojej codzienności.