Mam kryzys. W mojej głowie. Od kilku dni ciągły smutek i apatia. Od dłuższego czasu nie było za dobr

Mam kryzys. W mojej głowie. Od kilku dni ciągły smutek i apatia. Od dłuższego czasu nie było za dobrze, ale w sobotę coś we mnie pękło. Pół dnia przepłakałam. Nie mogę się pozbierać. Czy jest jakiś sposób, jak mogę na "pstryknięcie palcem" pozbyć się tego stanu? Chodzi mi o to jak zmienić myślenie. Strasznie mnie to męczy! Staram się skupiać na pozytywach, np na tym, jakiego mam kochającego partnera i w jakim szczęśliwym związku jestem. W jego ramionach czuję spokój, ukojenie, szczęście, bezpieczeństwo, miłość. Ale gdy tylko wyjdę z uścisku, ogarnia mnie smutek. Mój umysł jest jak za mgłą. Na niczym nie mogę się skupić. Jak sprawić, by czerpać radość z tych małych rzeczy, by mieć siłę i energię do działania? Jestem świadoma tego, że teoretycznie nie mam powodów do zmartwień. Udany związek, stabilna, dobrze płatna praca, zakup własnego domu (wreszcie!), a jednak ten smutek wciąż we mnie gdzieś siedzi. Nikt nie umarł, nikt śmiertelnie nie zachorował, nawet zwierzęta zdrowe. To dlaczego ten smutek we mnie siedzi? Chcę się cieszyć z tego, co pozytywne w moim życiu, a nie potrafię. Błagam, pomóżcie!