Mam na imię Martyna, mam 14 lat i w tym roku kończę gimnazjum. Od zawsze byłam bardzo dobrą uczennic

Mam na imię Martyna, mam 14 lat i w tym roku kończę gimnazjum. Od zawsze byłam bardzo dobrą uczennicą, wysokie oceny przychodziły mi naturalnie... Od małego rodzice bardzo dużo ode mnie wymagali, przez co ciągle żyję w ciągłym stresie i gonitwie za dobrymi wynikami. Mimo drobnych problemów rodzinnych zawsze potrafiłam znaleźć we wszystkim plusy i pozytywy. Wszystko mnie cieszyło, miałam wielkie ambicje i marzenia. Jednak od kilku miesięcy coś się ze mną dzieje. Czuję się źle. To co wcześniej sprawiało mi przyjemność, teraz wydaje się szare, nudne. Nic mnie nie cieszy i satysfakcjonuje. Ciągle się o wszystko obwiniam i stale się krytykuję. Jestem ciągle zmęczona, a niektóre zadania, jak zwykły sprawdzian z niemieckiego mnie przerastają. Ciągle myślę o tym wszystkim i zarzucam cały czas sobie popełnione błędy. Wcześniej aby się uwolnić od tego bólu samookaleczałam się, ale pojawiło się u mnie atopowe zapalenie skóry i musiałam przestać jeśli nie chciałam, żeby rodzice o wszystkim wiedzieli... Obecnie nałogowo przeglądam internet tylko po to by nie myśleć o tym wszystkim. To jest tak jakby ucieczka od rzeczywistości, ale niewiele to daje... Czasami mam tak tego wszystkiego dość i mam myśli samobójcze... Rozmawiłam o tym z mamą, ale ona powiedziała, że wydziwiam, to wszystko przez telefon i że to sama wszystko wymyśliłam... Nie wiem co mam robić, to wszystko mnie przerasta, ból psychiczny nie chce zmaleć i boję się że pewnego dnia nie wytrzymam i popełnię samobójstwo. Czy to są objawy depresji? Jeśli tak to jak z tym walczyć? Pozdrawiam.