Mam ogromny problem, kryzys emocjonalny. Generalnie to chyba najgorszy okres w moim życiu. Mam 33 la

Mam ogromny problem, kryzys emocjonalny. Generalnie to chyba najgorszy okres w moim życiu. Mam 33 lata i od 1,5 roku jestem w związku z cudowna dziewczyną. Czuje, że zniszczyłem życie sobie i jej. Od początku.Ja byłem wcześniej po 5 letnim związku który rozsypał się niedługo przed weselem. Nasz związek od samego początku był bardzo obiecujący. Bardzo szybko się w sobie zakochaliśmy tak, że nie widzieliśmy poza sobą świata. Odcięliśmy się od znajomych i trochę od rodziny bo chcieliśmy spędzać jak najwięcej czasu ze sobą. Taka maksymalnie romantyczna miłość jak z filmu. Mogłem na nią patrzeć jak śpi, je, śpiewa. Nigdy się tak nie czułem. Nie miałem najmniejszej wątpliwości, że to będzie miłość mojego życia. Tak też sobie deklarowaliśmy. Ona przeprowadziła się do mnie pół roku temu z innego miasta i po czasie (2 miesiące temu) zmieniła pracę. Na czerwiec 2020 zaplanowaliśmy ślub. No i właśnie, jakiś czas temu obudziłem się po prostu rano z myślą że ja tego wesela nie chce. Był to dla mnie szok, ogromny stres i niedowierzanie. Od tego czasu cały czas o tym mysle, w ogóle nie śpię i nie zadaje sobie setki pytań co się stało. Wiem, co się mogło stać, mój paskudny charakter sprawił, że mogłem zabić w sobie to uczucie bo jej po prostu nie doceniałem od momentu jak się do mnie wprowadziłem i uznalem, że mam ja już na zawsze, bo wcześniej uczucie było tak mocne że nie dopuscilbym innej myśli do siebie. Nieraz w myślach skrytykowałem ja za coś co ja zrobiłbym, powiedizalbym inaczej a przecież to jest całkiem inna osoba. Dzisiaj to wiem, bo dotarło to po czasie do mnie i mam z tego powodu okropne wyrzuty sumienia. Zyje w poczuciu winy, nie mogę spać, jestem rozdrażniony. Co chwilę mam ochotę dosłownie płakać, bo wiem, ze swoim podejściem mogłem zniszczyć miłość tak cudownej osoby jakiej już nigdy mogę nie spotkać. Przez te wszystkie nieprzespane noce dotarło do mnie co zrobiłem i jaka cudowna osoba jest moja narzeczona. Ciągle myślę ile dla mnie i dla nas zrobiła, jakie miałem i mam w niej wsparcie a ja tego po prostu w pewnym momencie przestałem widzieć i skupiałem się tylko na jakiś pierdolach które sobie w głowie wyolbrzymialem czym prawdopodobnie zniszczyłem uczucie które miałem w sobie. Inna sprawa, że może po prostu przestałem się może starac i uciekłem w dodatkową pracę po godzinach. Ona nie potwierdza, że traktowałem ja gorzej, bo jak twierdzi nigdy nie byla z tak dobra osoba. Dochodzę do wniosku, że nie potrafię stworzyć długotrwałej relacji z kobietą. Bo jeśli nie potrafię z taką cudowna osoba to z nikim może mi się nie udać tym bardziej, że już nie mam 18 lat, a wyrzuty sumienia jakie mną targają wprowadzaja mnie w depresje, bo o wszystkim jej powiedziałem i widzę jak ona cierpi. To wygląda tak jakbym potrafił się zakochać, ale nie dać już w dalszym etapie związku miłości i zaangazowania. I tak mam miałem każdym związku! Widzę jacy ludzie potrafią się wiązać na lata, a ja wydwawalo mi się w miarę rozsądny człowiek mam z tym ogromny problem i sam siebie niszcze, bo milosc to jest coś o czym marzę w jednoczenie to odpycham od siebie swoimi zachowaniami. Dzisiaj nawet nie wiem co do niej czuję. Nie czuję już takiego przywiązania i chęci dalszego planowania, a jednoczenie martwię się o nią i widzę ją teraz bez różowych okularów jaka jest cudowna i wrażliwa. Szukam jakiegoś specjalisty który pomoże mi zrozumieć siebie, bo boje się że niedługo wpadnę w depresje... Potrzebuje jakiś warsztatów które potrwają kilka dni, żeby ktoś od a do z mnie wysłuchał, zwłaszcza historii mojego dzieciństwa, bo związek moich rodziców to tylko stres, odseparowanie i brak miłości, może to ma jakiś wpływ na moje funkcjonowanie.