Mam osobowość schizoidalną. Przeczytałam, że takie osoby miały zaborcze i wymagające matki, które ba

Dzień dobry. Przede wszystkim muszę zaznaczyć, że podążanie ślepo za diagnozą może być rzeczywiście drogą donikąd - taką samospełniającą się przepowiednią. Pani pisze o apetycie na życie oraz o obawie, że sobie Pani z tym życiem nie da rady. Przyczyny upatruje Pani w rodzicu, który mógł Pani nie wyposażyć w pełni na to wymarzone życie. Zaburzenia osobowości nie występują w takim samym wymiarze - osoby obdarzone tą samą "etykieta" potrafią się znacznie różnić między sobą jeśli chodzi o nasilenie objawów, sposoby radzenia sobie. Na pewno słyszała Pani o "zajadaniu emocji", co oznacza, że może Pani doświadczać pewnych emocji nie w pełni, a jedzenie pomaga Pani uporać się z przykrym napięciem. W Pani świadomości tego mechanizmu oraz w Pani apetycie na życie - potrzebie posiadania dobrego życia widzę dużą szansę na powodzenie w terapii i uzyskanie przez Panią kontroli nad swoim życiem. Może Pani umknąć etykiecie podejmując relację z terapeutą i dzięki temu lepiej rozumiejąc siebie. Poza wzorcami zachowania, które Pani mogła przejąc od rodziców jest Pani także odrębną osobą, z własnymi marzeniami, potrzebami - i to temu, sobie proszę zaufać. Życzę Pani wszystkiego dobrego.

Czytając Pani pytanie zastanawiam się czy diagnoza osobowości schizoidalnej została postawiona przez specjalistę czy też Pani samodzielnie (czytając o jej objawach) doszła do takiego wniosku. Rzetelna diagnoza jest bardzo ważna pod kątem doboru odpowiednich metod pracy terapeutycznej. Pisze Pani o obawie przed poradzeniem sobie z wychowaniem dzieci i zajadaniu. Są to problemy nad którymi z powodzeniem można pracować w nurcie psychoterapii poznawczo-behawioralnej.