Mam problem sama ze sobą. Od kilku lat czuję, że psychicznie jest ze mną coraz gorzej. Płaczę co naj

Mam problem sama ze sobą. Od kilku lat czuję, że psychicznie jest ze mną coraz gorzej. Płaczę co najmniej kilka razy w tygodniu, okresowo (mniej więcej na jesień/zimę) mam okropne stany lękowe (związane z moją największą fobią), przez co nie mogę być sama bo zaraz dopada mnie silne przerażenie. Wszystkie moje problemy z psychiką są wypadkową moich problemów. Przede wszystkim zbiera się we mnie nienawiść do własnej rodziny. Przez to, że moja matka i ojciec mają depresję, ich humor zmienia się z godziny na godzinę. Raz jest świetnie, a za chwilę myślę o zrobieniu im przykrości w odwecie za to jak mnie traktują. Większość moich smutków zawdzięczam matce, która wielokrotnie doprowadzała mnie do rozpaczy, bo mówiła przykre rzeczy. Dodatkowo w moim domu wszechobecny jest krzyk. Zdarzało się też bicie i patologiczne sytuacje jak rzucanie przedmiotami czy napady wściekłości rodziców, awantury itp. Do tego dochodzą poważne problemy finansowe. Nie jestem jeszcze dorosła, a martwię się pieniędzmi bardziej niż wiekszość moich rówieśników. Miał też miejsce u mnie w rodzinie dwuletni poważny kryzys małżeński rodziców, co odbiło się na mnie niesamowicie. Momentami cały dom i udawanie że wsyztsko jest okej było moim zadaniem, bo matka z ojcem byli w rozsypce. Nikt mi nigdy za to nie podziękował, a przypłaciłam to swoim zdrowiem psychicznym. Kiedy cały konflikt wyszedł na jaw babcia i reszta dalszej rodziny kazała mi "opiekować się mamą". Wtedy ja sama pytałam siebie, kto w takim razie zaopiekuje się mną? Miałam tylko 15 lat i to naprawdę było dla mnie o wiele za dużo. Teraz to wszystko poszło w niepamięć, jednak na mnie pozostały blizny. Potrafię wybuchnąć płaczem na jedno niemiłe słowo ze strony matki czy ojca, kiedy słyszę krzyk momentalnie wzbiera się we mnie wściekłość a zarazem bezradność i smutek. Sama zaczynam się zmieniać na gorsze. Jestem wybuchowa, a w stosunku do rodziców konfliktowa. Pokrzykuję na młodsze rodzeństwo. Nie radzę sobie z ich bezczelnością w moją stronę więc z bezsilności zaczynam krzyczeć. Nie potrafię mówić o swoich uczuciach bez płaczu. Rozpaczliwie pragnę być doceniona przez matkę i zrozumiana przez ojca. Jednocześnie izoluję się od własnej rodziny, bo większosc moich kontaktów z nimi kończy się moim płaczem, więc po co próbować? Podejmowałam też rozmowy, żeby zmienić coś na lepsze ale oni albo nie widzą problemu, albo nie chcą się zmienić. Sama staram się nie inicjować konfliktów, albo być lepsza, ale po kilku próbach podjęcia razem z rodziną jakiejś wspólnej aktywności kończyło się to tylko rozgoryczeniem obu stron. Straciłam już wiarę, że naprawię naszą relację więc chcę chociaż być najlepszą wersją siebie i nie stoczyć się, ale już nie wiem co robić. Proszę o pomoc w postaci rady, pozdrawiam