Mam problem z atakami złości u mojego partnera. Najgorszy jest powód tych ataków, z reguły powodują

Mam problem z atakami złości u mojego partnera. Najgorszy jest powód tych ataków, z reguły powodują je sytuacje zupełnie błache i nigdy nie jestem przygotowana na to, ze dana sytuacja spowoduje taką złość. Przykładowe powody:
1. Robił coś w aucie, wylał mu się płyn, poprosił mnie o ścierkę, ale przyniosłam nawilżoną, a on miał wizję suchej ścierki. Wściekł się tak, że mimo ze poszłam po suche ręczniki nie był w stanie już za sobą zapanować. Wyjechał na cały dzień i wrócił dopiero wieczorem.
2. Wróciłam do domu po dłuższej nieobecności i zwróciłam uwagę na brudną umywalkę, mówiąc coś na spokojnie, ze mi często zwraca uwagę, że coś zostawiam, a sam nie znalazł 2 min na umycie umywalki. To spowodowało, taki foch, że nie odzywał się do mnie przez dwa dni.
3. Jechaliśmy razem autem, ja prowadziłam. Skręciłam inaczej niż pokazywała Google Maps. Zaczął mówić, ze tak oczywiście zawsze wiem lepiej. Mi się ciśnienie podniosło i powiedziałam, ze już wole jechać do domu niż go słuchać. Wściekł się tak, ze zaczął wykrzykiwać „Jedz do domu, jedź do domu”. Usłyszałam tez ze nie może mnie już słuchać i ze teraz będzie wychodził sam beze mnie i jeszcze kilka przykrych słów. Skończyło się jego spaniem na kanapie i cichymi dniami.
4. Miałam stłuczkę samochodową, a następnego dnia rano mieliśmy jechać gdzieś rano coś załatwiać. Przed wyjściem, kiedy on jeszcze jadł śniadanie, ja chciałam szybko coś sprawdzić w kompie odnośnie ubezpieczenia auta, bo nie dawało mi to spokoju. Wściekł się tak, ze muszę to robić akurat teraz, ze był już gotów jechać sam, skoro nie potrafię się normalnie zebrać. Oczywiście potem się nie odzywał.
Zawsze po takich wybuchach gniewu staje się jakby innym człowiekiem, obcym. Odpycha mnie od siebie, mówi przykre rzeczy. Kiedyś przyznał, że w takich momentach złości wręcz mnie nienawidzi. Musi minąć doba albo dwie, aby wrócił do siebie. Wtedy z reguły przeprasza, mówi ze po prostu już tak ma i koniec, ze potrzebuje więcej czasu, aby w sobie tę złość przepracować. Ja zawsze wybaczam, staram się być wobec niego wyrozumiała, zrozumieć, że ma swoje stresy, a może jest to kwestia tez jakichś niewyjaśnionych zdarzeń z jego dzieciństwa, ale w chwili takich ataków czuje się bardzo źle. Z reguły płaczę, bo jest to dla mnie zbyt niespodziewane. Dosłownie minutę wcześniej wszystko jest w jak najlepszym porządku, a za chwile odwrót o 180 stopni. Nie rozumiem wtedy co się dzieje. Próbuje z nim rozmawiać w takich sytuacjach zawsze na spokojnie, pytam co go tak zdenerwowało, ale próżny trud. Jak już jest wściekły to nie ma opcji, aby ten gniew w sobie ugasił. Staje się okropny, mam czasami wrażenie, że ranienie mnie w takich sytuacjach sprawia mu satysfakcję. Na rozmowę jest dopiero szansa na drugi czy trzeci dzień po takim wybuchu, ale rozmowa kończy się tym, że on już poprostu tak ma. Czasami to bagatelizuje i sobie z tego żartuje, że chyba ma dwubiegunowkę, bo jak już się uspokoi to nie ma dla niego tematu. Dla mnie natomiast ten temat jest, bo jeśli jeszcze kiedyś zdarzało się to raz w msc, to ostatnio zdarza się raz w tyg, a nawet i dwa razy. Źle znoszę takie momenty ciszy i nieodzywania, czuję się samotna i jest mi zwyczajnie źle. Czuję wtedy, że jego emocje i jego złość jest na pierwszym miejscu, a moje zupełnie się nie liczą. Dodatkowo teraz jestem w ciąży. Boję się, że nie poradzę sobie z emocjami, które wiążą się z opieką nad dzieckiem i jego atakami. Kiedyś mi powiedział, jak mu tłumaczyłam, ze przy jego atakach złości, mój stres ma wpływ na dziecko, to powiedział ze powinnam włączyć w sobie taki odruch samoobronny i poprostu się usunąć mu z drogi, ale jest to dla mnie trudne, bo w takich sytuacjach jest mi tak źle, że ja właśnie potrzebuje jego, potrzebuje bliskiej osoby, a on nie jest sobą. Nie wiem też czy jak będzie taki wściekły na mnie, to będzie tez taki w stosunku do dziecka. Nie wiem gdzie tkwi problem i w którym z nas i kto z nas powinien iść do specjalisty. Dodam tez ze takie ataki złości miewa z reguły w stosunku do mnie i do swojej matki. W pracy jest raczej opanowany. Proszę o poradę, co powinnismy zrobić i jak sobie z tym radzić, aby miało to jak najmniejszy wpływ na nasze dziecko. W chwili, gdy nie ma tych ataków jest dobrym kochającym partnerem i jest nam razem dobrze. Tylko im częściej to sie zdarza - te ataki, tym mnie mu ufam. Nie chcę, aby nasze dziecko bylo w przyszłości w jakiś sposób skrzywione przez nasze problemy z emocjami.