Mam problem z córka ma prawie 10 lat i od jakiś 3 miesięcy zaczęła się źle zachowywać bardzo pyskuje

Witam, sytuacja którą Pani opisuje może być dla córki trudna z uwagi na emocje jakie wzbudza. Być może odrodziło się w niej poczucie odrzucenia, tęsknota za bliską relacją z ojcem. Dzieci są wnikliwymi obserwatorami i czasami bardziej docierają do nich działania i zachowania dorosłych niż słowa. Uważam, że warto aby partner Pani dał odczuć córce swoje zaangażowanie poprzez jakieś z nią wspólne działanie (np. udział w zajęciach sportowych). Warto też pomysleć o konsultacji psychologicznej, w czasie której należałby porozmawiać o tym jak córeczka przeżyła rozstanie i brak kontaktu z biologicznym ojcem. Jak spostrzega tą sytuację teraz. Perspektywa dziecka na sytuację rozstania rodziców zmienia się z wiekiem więc warto to skorygować. Życzę energii do zmagań z emocjami ... Pozdrawiam

Szanowna Pani. Najprawdopodobniej Pani córka czuje się odrzucona. Ma na to wpływ kilka czynników. Po pierwsze, dziewczynka wchodzi w okres dojrzewania, co ma istotny wpływ na jej zachowanie, po drugie, fakt odrzucenia przez biologicznego ojca może mieć dla niej duże znaczenie, po trzecie zachowanie Pani obecnego partnera w stosunku do jego dziecka może mieć negatywny wpływ na jej samopoczucie. Widząc zaangażowanie Pani partnera w jego relacje z tamtym dzieckiem może czuć się gorsza. Sugeruje udać się do psychologa lub psychoterapeuty. Z uszanowaniem Wojciech Kopytek.

Dziecko 10-letnie: dobry towarzysz
Ten etap to czas, w którym po raz pierwszy znacząco odwraca się rola rodziców: dotychczas to mama była w centrum świata dziecka, a teraz to tata wychodzi z cienia i staje się oczkiem w jego głowie. To on staje się autorytetem i głosem mądrości rodziny. Dziecko odnajduje prawdziwą frajdę w towarzyszeniu tacie w różnych czynnościach i obserwowaniu go przy pracy, a także w relacjach z otoczeniem. Dziesięciolatki są zazwyczaj bardzo towarzyskie: lgną do ludzi, lubią ich poznawać i z nimi przebywać – przez doświadczenie uczą się budowania relacji. Często są bardzo ufne i mają pozytywne nastawienie do otaczającego je świata. Lubią spędzać czas z rówieśnikami, nawiązują przyjaźnie, zakładają grupy towarzyskie. Ten etap rozwoju dziecka przebiega gładko i w miłej atmosferze – dziecko zna już granice, dlatego nie próbuje ich definiować i przekraczać, wie kim jest, zna wiele swoich preferencji, wie co mu się podoba, a co nie i umie z tej wiedzy korzystać. Inną cechą, która – obok towarzyskości i pogody ducha – dominuje w życiu dziesięciolatka, jest samodzielność. Przejawia się ona na wielu płaszczyznach, np. jako chęć posiadania wpływu na otoczenie (personalizacja własnej przestrzeni, urządzanie i ozdabianie swojego pokoju).
O tyle, o ile w relacjach rodzinnych i towarzyskich ten czas jest bardzo przyjemny, o tyle na płaszczyźnie szkolnej może dochodzić do pewnych zaniedbań lub konfliktów. Ma to silny związek z kształtującymi się w grupie klasowej regułami i ustalaniem hierarchii. ,Ten luz i optymizm, które cechują 10-latków, nie powinien zmylić rodziców i uśpić ich czujności – to chwila wytchnienia dla dziecka i rodziców, przed trudnym okresem dojrzewania, w które dziecko wejdzie za rok lub dwa.
Spróbuj spojrzeć na trudne zachowania dziecka, jako komunikat o jego problemach, a nie, jako przejaw złej woli czy krnąbrności. Dziecko bije, krzyczy, płacze, jęczy nie, dlatego, że tak chce. Ale ponieważ tu i teraz nie umie inaczej Każde trudne zachowanie dziecka powinniśmy traktować, jako komunikat kierowany do nas. Zamiast karać trudne zachowania dziecka zacznijmy szukać, jakie są ich przyczyny. Pozdrawiam Małgorzata Witkowska

Dzień dobry
Pani córka przeżywa trudne chwile i doświadcza trudnych emocji, z którymi radzi sobie na własny sposób. Dodatkowo wchodzi w wiek dojrzewania, który cechuje się wybuchami złości i potrzebą indywidualizacji dziecka. Jednocześnie zachowanie córki wskazuje na niezaspokojoną potrzebę. Dziewczynka doświadczyła straty ojca i prawdopodobnie obawia się straty Pani obecnego partnera. Dlatego warto udać się do psychologa, który pokieruje państwem jak postępować z dzieckiem i dać mu poczucie bezpieczeństwa.
Warto również, aby córka porozmawiała z doświadczonym psychologiem dziecięcym, ponieważ może chodzi o coś zupełnie innego.
Pozdrawiam
Magdalena Kaczmarczyk