Mam problem z odnajdywaniem się w towarzystwie innych osób jestem popularna osoba w swoim środowisku

Dobrze jest pomyśleć o tym, w jakim środowisku udało nam się znaleźć. Czy są to osoby odpowiadające nam osobowością, typem zainteresowań? Być może brak tematów, poczucie wyobcowania i brak "luzu" wynika ze zwyczajnego braku nici porozumienia wśród grupy. A może z nieśmiałości i charakteru samego w sobie. Równie dobrze mogą być to problemy o zupełnie innym podłożu - takim, który warto przerobić na sesjach terapeutycznych. Należy jednak wziąć pod uwagę, że z powodu wieku konieczna byłaby zgoda rodziców na spotkanie z psychologiem/terapeutą. Innym rozwiązaniem jest rozmowa z psychologiem szkolnym. Pozdrawiam

Z opisu można wysuwać podejrzenie że zaczyna rozwijać się u Ciebie lęk społeczny. Nie jest to nic niezwykłego, wszyscy ludzie odczuwają go do pewnego stopnia. Problem zaczyna się wtedy, kiedy zaczyna mocno utrudniać funkcjonowanie w społeczeństwie. Aby ocenić nasilenie problemu można użyć kwestionariusza np. Skala Lęku Społecznego Liebowitza. Wtedy można ocenić czy problem jest na tyle duży że należy udać się do psychoterapeuty.

Jeśli masz możliwość skontaktowania się z psychoterapeutą, to jest to wskazane. W Twoim wieku wrażliwość na ocenę innych, szczególnie rówieśników jest naturalna, ale dobrze by było określić, czy objawy, które opisujesz nie są lękiem społecznym. Im bardziej zwracasz uwagę na swoje zdenerwowanie i to, jak wyglądasz, tym większy czujesz lęk. Piszesz, że kontaktujesz się z rówieśnikami i to jest najważniejsze. W takich przypadkach ludzie często zaczynają unikać i problem się pogłębia. Pamiętaj, że każdy ma inny temperament i to mit, że tylko "wyluzowani" i ekstrawertyczni ludzie są lubiani. Zamiast myśleć, czy jesteś ok czy nie ok, pomyśl, z kim chciałbyś się przyjaźnić i spróbuj poszukać ludzi, przy których poczujesz się dobrze. Powodzenia!

Drogi Młody Człowieku!

Z tego co piszesz wynika, że masz łatwość przyciągania do siebie ludzi, a jednocześnie obawiasz się, że to kim jesteś i jaki jesteś, „nie obroni się” w bliższym kontakcie, czyli nie podtrzymasz zainteresowania sobą tych osób.

Mamy tu więc potrzebę sprostania wizerunkowi fajnej osoby, lęk przed oceną i odrzuceniem (uznają, że jestem dziwny), jak również brak pewności siebie (mówię bezsensowne rzeczy).

Bardzo pomocna może być praca z psychologiem lub terapeutą nad samooceną, uświadomieniem sobie mocnych stron, a także akceptacją siebie jako wyjątkowego człowieka o unikalnej osobowości, która jednak – co istotne - nie musi i nie będzie podobać się wszystkim.

Aby zmniejszyć napięcie w rozmowach z ludźmi, spróbuj skoncentrować się na osobie, z którą właśnie rozmawiasz (zainteresuj się nią, zadawaj pytania z ciekawością, a następnie uważnie wysłuchaj, co mają do powiedzenia). Gdy skupiamy się na innych ludziach, mniej myślimy o sobie i o tym, czy dobrze wypadliśmy i to właśnie wtedy jesteśmy najbardziej naturalni. W myśl powiedzenia: „bądź zainteresowany, a będziesz interesujący”.

Powodzenia!

Wydaje się, że przedstawiony przez Ciebie problem dotyczy głównie sfery Twoich myśli. Skupiają się one głównie na tym, w jaki sposób otoczenie będzie postrzegać Twoje funkcjonowanie. Im więcej takich myśli, tym więcej emocji negatywnych, tym samym więcej napięcia w ciele i w efekcie może pojawić się u Ciebie unikanie sytuacji społecznych lub nieadekwatne ocenianie siebie w różnych takich sytuacjach. Warto, abyś porozmawiał z psychoterapeutą poznawczo - behawioralnym na temat swoich obaw i zastanowił się, jaka może być ich przyczyna (np. podłożem może być lęk społeczny). Ale dobra informacja jest taka, że można sobie z nimi dobrze poradzić, zmieniając nastawienie i myśli, na te bardziej zdrowsze. Tego Ci życzę!